.
Περί Φύσεως: Κλάψες ή ρεαλισμός (σε 4 συνέχειες)
.
Για την μάνα Φύση ο λόγος. (παραμύθι για κάπως μεγαλύτερα παιδιά).
.
Ας αφήσουμε τις θεολογικές, καθόλα σεβαστές, εκδοχές.
.
Ας δούμε γυμνούς “Φύση” και “άνθρωπο”.
.
Η φύση δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ φιλική.
.
Και ο άνθρωπος είναι μέρος της. Ευάλωτος, φθαρτός, ανακυκλωσιμος.
.
Άλλο αν την ψώνισε με τον καιρό και φαντασιώνεται “κορωνίδες”
“κατ εικόνα…” και άλλα τέτοια
.
Η Φύση ή σωστότερα η δύναμη της φύσης, είναι άπαιχτη, για τον άνθρωπο.
.
Του ρίχνει αίφνης ένα σεισμουλάκι και δεν προλαβαίνει να πάρει ούτε δεύτερο σώβρακο.
.
Του στέλνει τον… άγριο Τυφώνα “η…. κακιά Κατρίνα”, “Σούλα” “Νίντα” “Λίλιαν”
και αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα του ή μάλλον αλλού η σκεπή κι αλλού η κουζίνα του.
.
Το…. οποίον:
Κι ο άνθρωπος ξεμύτισε, με τις πείνες και δίψες του μια…. ωραία πρωία και από τότε
κάτι έπρεπε να κάνει για να σταθεί.
.
Διαπίστωσε ότι το νερό δεν έρχεται έτοιμο πάντα από… ψηλά.
Δεν είναι δίπλα του. Έπρεπε να περπατήσει κάποιες φορές
και χιλιόμετρα για να το φέρει.
.
Καθ’ οδόν προς το νερό όμως είδε ότι δεν είναι μονος. Καθόλου μόνος..>>>>>>>>>>>>
.
(Συνεχίζεται).
προκαταβολή για το επόμενο (2):
“…. αναρωτήθηκε, γιατί παίζει μπουνιές με τους άλλους, κάθε που η….. κοκώνα
άνοίγει τα σκέλη της… Τί τέλος πάντων μαγικό έχει πάνω της….”