Πρώτα ένα αξιοπαρατήρητο:
Δεν υπάρχει
ΟΥΤΕ μία «σκηνή», με, ΕΣΤΩ έναν, Ομηρικό χαρακτήρα (ήρωα)
να πίνει νερό με κάποιο… λ.χ «χρύσειο κύπελλο» ή έστω και απλό κύπελλο
(=Ομηρική λέξη, όπως η λέξη «δέπας», «κύλιξ»…)
Η μοναδική φορά που «πίνουν νερό», όπως-όπως, στον Όμηρο “καμένοι” από την δίψα, είναι οι Τρώες (Ιλιάδα), όταν «ιδρώντες» μπαίνουν στην πόλη, κυνηγημένοι από τον Αχιλλέα.
“ἱδρῶ ἀπεψύχοντο πίον τ᾽ ἀκέοντό τε δίψαν
κεκλιμένοι καλῇσιν ἐπάλξεσιν”· ( ραψ X, στιχ. 2-3)
Πίνουν νερό «χύδην» και κάθονται να ξεϊδρώσουν…. δροσιζόμενοι ( ή «απεψύχοντο ιδρώ»= δροσίζονταν αποβάλλοντας ιδρώτα).
.
Επίθετα (προσδιορισμοί) που συνοδεύουν την αισθαντική ΠΟΛΥΣΗΜΙΑ για το Ομηρικό «ύδωρ»,
και δείχνουν βέβαια ΚΑΙ την… ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ και χρήση του νερού στα χρόνια του Ομήρου:
«Θερμόν ύδωρ» (λουτρά, μπάνιο) ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ σωματική:
(κατά μία έννοια και για το ποδόλουτρο=νίπτρα του Οδυσσέα από την Ευρύκλεια,
που αποκαλύπτει την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του)
«ψυχρόν ύδωρ» για την αραίωση-κράση του “ακήρατου-άκρατου οίνου”
και συγχρόνως: ψυχρόν ύδωρ= απολαυστικότερη οινοποσία.
«ψυχρόν ύδωρ» ως αναψυχή, ευχάριστο θέαμα, διακόσμηση, συντριβάνι κλπ
(«ψυχρόν ύδωρ εκ ΠΕΤΡΗΣ= βράχου» ραψ. η)
«λιαρόν ύδωρ», το σημερινό (χ) λ ι α ρ ό νερό, ως επίθεμα σε πληγές,
αιμοστατικό (κομπρέσα) (ιατρική χρήση)
“υγρον ύδωρ” τρεχούμενο νερό, αλλά και αυτό που προκαλεί υγρασία (και όλη η νοηματική της γλώσσας μας για το “τρεχούμενο νερό”)
“αλμυρόν ύδωρ” το νερό και ιδιότητα της θάλασσας, περίφραση της “θάλασσας”
“υέτειον ύδωρ” Η βροχή. Γιατί όμως σε περίφραση;
Η απάντηση στις γλωσσικές ανάγκες και του σήμερα: β ρ ό χ ι ν ο νερό
“ὕδωρ καὶ γαῖα… γένοισθε” Με την σημασία που το λέμε και σήμερα: αυτός είναι
σκέτο “χώμα”= ανίκανος, αναποτελεσματικός.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν… υπονοεί ο Όμηρος (με την κουβέντα αυτή του Μενέλαου) και… κατοπινά αρχέτυπα ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ… μοιάζει λίγο τραβηγμένο.
.
Άλλες χρήσεις του νερού:
ΆΡΔΕΥΣΗ: “Σκίδνανται (ποτίζονται μεθοδικά, με σωστή ΔΙΑΝΟΜΗ) άπαντα ανά κήπον”
ΥΔΡΕΥΣΗ= «…κρήναι, όθεν υδρεύονται οι πολίται»
ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΟ το αμφίδρομο σχήμα:
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ- ΕΥΘΥΝΗ (κρήναι), ΔΙΚΑΙΩΜΑ (όθεν υδρεύονται), πολιτική ΟΝΤΟΤΗΤΑ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ (οι πολίται).
ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ χεριών:
Όταν κάθονταν για φαγητό ή για… προσευχή.
.
συνήθης ο στίχος:
«κήρυκες ύδωρ επι χείρας έχευαν»
.
Αλλά και ΥΠΕΚΦΥΓΗ…. ίσως;
«Ένιπταν» λοιπόν τας χείρας, όμως όχι μόνο προ του φαγητού.
ο “Φιλέταιρος” (!) Οδυσσέας, στο νησί του ΉΛΙΟΥ, άφησε τους εν απελπισία..
… πεινώντες και διψώντες συντρόφους του
και…. «χείρας νιψάμενος» (μ Οδ. 336) απομακρύνθηκε για να προσευχηθεί…. Μ Ο Ν Ο Σ!
.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Αφού δεν… έπιναν νερό, τί…. έπιναν;
Φυσικά ΟΙΝΟ….. άκρατο ή κεκραμένο….! Και ΚΥΚΕΩΝΑ, για δροσιστικό.
.
Υ.Γ Αφήνουμε εννοείται απ’ έξω…. βροχές, θεϊκά ποτάμια, θάλασσες κλπ.
Αυτά θα τα δούμε ξεχωριστά.