Λήκυθος (Από το Διαδίκτυο)
.
Πού φτάσαμε. Να θέλεις να γράψεις για Αλέξανδρο, για γλώσσα, για Όμηρο
και να διστάζεις…. από το…. ακατάλληλο (!) των καιρών.
.
“οίη περ φύλλων γενεή…..τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν” (Ομηρος)
Να Π Ω Σ οδηγούμαστε, από άλλο δρόμο, Π Α Λ Ι στον μέγιστο ΠΟΙΗΤΗ, τον Όμηρο:
Γι’ αυτό που ευχήθηκε, όπως λέγεται, ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ στον ΤΑΦΟ του Αχιλλέα,
ξεκινώντας την ΘΡΥΛΙΚΗ του ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ,
(=Να υπήρχε και γι’ αυτόν ένας ΌΜΗΡΟΣ να ΨΑΛΛΕΙ το έργο του)
Σκεφτόμαστε ότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν.
Ή δεν του τα…. ΕΙΠΕ καλά ο…. Αριστοτέλης για τον ΑΛΗΘΙΝΟ (!!!)
ΌΜΗΡΟ ή λόγω… ΗΦΑΙΣΤΙΩΝΑ….!
Είτε το ένα είτε το άλλο όμως, είναι
πολύ “φτηνός” τρόπος να ερμηνεύσεις μια “κίνηση” ενός ΗΓΕΤΗ του μεγέθους
ενός ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΤΡΟΥ,
που σίγουρα γνωρίζει ότι
Στον Ο Μ Η Ρ Ο οι ΠΑΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΙ (!) με τον ένα ή τον άλλο ΤΡΟΠΟ.
Ο αληθινός Όμηρος (Ο Χ Ι η σχολική… ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΚΗ φρουτόκρεμα
που διδαχθήκαμε), ΔΕΝ ΕΧΕΙ…. ΝΙΚΗΤΕΣ.
Ο ΟΜΗΡΟΣ ΔΕΝ Υ Μ Ν Ε Ι ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ (!) (ως) Νικητή (!!!).
Αν κάποια πράγματα ΥΜΝΕΙ ο Όμηρος, ΑΥΤΑ είναι ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ (ΙΛΙΑΔΑ),
και η ΑΞΙΑ της…… αυτοπροσδιοριζόμενης, παρότι πεπερασμένης (!!!)
ΖΩΗΣ (ΟΔΥΣΣΕΙΑ).
Άρα ο Αλέξανδρος δεν στεφάνωσε, στο “πρόσωπο” του Αχιλλέα, ούτε ΖΗΛΕΨΕ
την ΔΟΞΑ ενός προομηρικού, Τρωικού ΉΡΩΑ.
Ποιο το ΝΟΗΜΑ λοιπόν αυτού του ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ;
Ένα σύντομο σκεπτικό:
Η Οδύσσεια, σχεδόν στο σύνολό της, είναι
ένα “ΣΧΟΛΙΟ”, πάνω στο “ΥΛΙΚΟ” που της… προσφέρει η Ιλιάδα.
Ο Αχιλλέας ΕΠΕΛΕΞΕ το τέλος του (ΙΛΙΑΔΑ), χωρίς να έχει συνείδηση αυτού
του ΤΕΛΟΥΣ (όπως “σχολιάζει” σε δύο σημεία της η Οδύσσεια, ραψ. λ).
Το πιο πιθανό λοιπόν είναι η “ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ” (!!!) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
να στεφάνωσε και να προσκύνησε
τον τάφο του Αχιλλέα, γνωρίζοντας πολύ περισσότερα πράγματα
ΟΧΙ για τον κορυφαίο Τ Ρ Ω Ι Κ Ο (Προομηρικό) ΗΡΩΑ,
ΑΛΛΑ για τις ΑΛΗΘΕΙΕΣ (!!!) της Ομηρικής ΠΟΙΗΣΗΣ.
Κι αν ευχήθηκε έναν ποιητή, σίγουρα δεν εννοούσε έναν “ΕΠΙΚΟ” (!)
Ποιητή….. νηπιαγωγείου,
αλλά τον “ΤΡΑΓΙΚΟ” ποιητή ΟΜΗΡΟ.
Αυτόν, που τον ΔΙΔΑΞΕ ο δάσκαλός του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ.
Η ΕΝΟΡΑΣΙΑΚΗ αυτή “κίνηση” του Αλέξανδρου, στην ΑΡΧΗ
του δικού του “ΠΗΓΑΙΜΟΥ για την ΙΘΑΚΗ”, δικαιώθηκε απολύτως.
Η δική του “ΗΜΙΤΕΛΗΣ” Ιθάκη, ό ν τ ω ς δεν τον γέλασε…
Δέκα χρόνια ΜΕΤΑ,
ο Αλέξανδρος πεθαίνει, έχοντας, αντίθετα με τον Ομηρικό ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και
ΕΞΑΙΤΙΑΣ αυτού του χαρακτήρα,
ΗΔΗ (!!!) συνείδηση (=σοφός, με τοση πείρα)
των ανθρώπινων ορίων, που για τα δικά του μέτρα είναι ταυτόσημο
με το δικό του “γνώθι σαυτόν”. Την “ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ” που δεν είχε ο
ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΟΣ Αχιλλέας.
Στεφάνι Αυτογνωσίας και Γνώσης των ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ. Αυτό κατέθεσε.
Συμπέρασμα:
ο Π Ο Ι Η Τ Η Σ και ο Η Γ Ε Τ Η Σ μας δείχνουν ότι σχέση ΤΕΧΝΗΣ και ΙΣΤΟΡΙΑΣ,
παράγει ΠΑΙΔΕΙΑ και Συνείδηση Ζωής.
Υ.Γ
Εξακολουθεί…. κανείς να ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ακόμη “Ε Π Η” (ευθύγραμμες… κατασκευές), αυτά τα Δραματικο-Φιλοσοφικά Ομηρικά Αριστουργήματα;
ΒΟΗΘΗΤΙΚΑ (Αυτούσιος ο λόγος του Ομήρου, για τα… ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ).
Τὸν δ᾽ αὖθ᾽ Ἱππολόχοιο προσηύδα φαίδιμος υἱός·
Τυδεΐδη μεγάθυμε τί ἢ γενεὴν ἐρεείνεις;
οἵη περ φύλλων γενεὴ τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν.
Φύλλα τὰ μέν τ᾽ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ᾽ ὕλη
τηλεθόωσα φύει, ἔαρος δ᾽ ἐπιγίγνεται ὥρη·
ὣς ἀνδρῶν γενεὴ ἣ μὲν φύει ἣ δ᾽ ἀπολήγει. (ΙΛΙΑΔΑ Z, 144-149).
ΑΠΟΔΟΣΗ δική μου (μην την ΧΡΕΩΣΟΥΜΕ σε κανέναν άλλο)
“Διομήδη εσύ, μεγάθυμε, τί με ρωτάς την φύτρα μου να μάθεις.
Ίδια ολονών μας η γενιά, με την γενιά των φύλλων.
Ο θάνατος τον άνθρωπο, ο άνεμος τα φύλλα,
ρίχνουν στο χώμα καταγής,
την άνοιξη προσμένοντας, νέες γενιές να φέρει.
Σαν τί θα μάθεις περισσότερο, ρωτώντας την γενιά μου;”