ΟΜΗΡΟΣ…. ΞΑΝΑ…..
….. Γιατί η αριστουργηματική ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ, εν Ελλάδι, “πρέπει” να έχει…. ευτυχισμένο τέλος.
Όχι, επειδή αυτό θέλει ο Όμηρος (!)
Απλά (!) είναι “απαίτηση” της Ελληνικής…. επιστημοσύνης
και της συστημικής ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑΣ (!)
.
“μικρός Ατλαντικός”
.
…. τον θυμωμένο Ποσειδώνα
(υπέροχες εικόνες, όπως τις βρήκα στο ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ)
…. τον θυμωμένο Ποσειδώναμη φοβάσαι….!
.
περιμένοντας μάταια ……. την “Επιστροφή”,“όσων φύγον αιπύν όλεθρον…”
.
Μεγαλωμένη με τον μύθο ενός “πολέμου”, ατενίζει τον μικρό Ομηρικό Ατλαντικό.
(έναν “ωκεανό” Ψευδαισθήσεων, όπως τα “ΑΝ” της Μ. Ντυράς στο αριστούργημα
του Αλέν Ρενε:
.
Να γιατί, και ο μεγάλος Αλεξανδρινός θα μιλήσει για μια άλλη “επιστροφή”,
έναν άλλο πηγαιμό για την Ιθάκη,
“… Τέτοια μπροστά σου δεν θα βρεις, ΑΝ μένει η σκέψη σου εκλεκτή…..”
(Δες ΒΙΝΤΕΟ “Ιθάκες τι σημαίνουν”)
.
Πρωτόγονα και μυστηριώδη τα “νησιά” του Ομήρου.
Σε μια σκοπίμως απροσδιόριστη Ομηρική Θάλασσα, όπου
ο πρωτογονισμός, η μαγεία και το μυστήριο είναι ΤΩΡΑ (!!!) τα μέσα ποιητικής υπέρβασης
“γνωστών δεδομένων του παρελθόντος”……
Γιατί:
Ο Όμηρος “θυμάται” και “επινοεί”!
ΔΕΝ….. φαντάζεται!
.
Και ΑΚΡΙΒΩΣ είναι η “ΜΝΗΜΗ” που ακυρώνει το “ψεύδος” της κατ’ επίφαση Φαντασίας.
(λέγεται και ακύρωση, αποσυμβολισμός του ΜΥΘΟΥ).
ΑΛΛΩΣΤΕ το φανταστικό στοιχείο είναι ήδη εξαντλημένο ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ τον ΟΜΗΡΟ.
.
Μέσα στα Ομηρικά αριστουργήματα γεννιέται η τραγικότητα της ανθρώπινης αλήθειας.
.
“….. Του, φίλος υιός, Άντιφος αιχμητής, εις Ίλιον
εύπωλον έβη, αμ΄ αντιθέω Οδησσήι.
Τον, δ΄ έκτανε άγριος Κύκλωψ , πύματον δ’ ωπλίσσατο δόρπον….. εν σπήι γλαφυρώ…”
.
(Ο Άντιφος ήταν το τελευταίο (πύματον) θύμα, στην σπηλιά (εν σπήι) του Κύκλωπα….).
Πλην όμως και αυτός θα “επιστρέψει” στην Ιθάκη με το….. στίγμα του “νηπίου”, ο οποίος
“όλετο…. σφετέρη ατασθαλίη”. (χάθηκε από… δικό του λάθος).
.
Γιατί η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ, εν Ελλάδι, “πρέπει” να έχει…. ευτυχισμένο τέλος.
Όχι, επειδή αυτό θέλει ο Όμηρος (!)
Είναι “απαίτηση” της Ελληνικής…. επιστημοσύνης και της συστημικής ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑΣ (!)
.
Προσεχώς λοιπόν:
Οι…. ποιητικές θάλασσες της Ομηρικής Οδύσσειας:
Γιατί ο Όμηρος αποφεύγει να τις “ονομάσει”.
.
“…μηνί δ’ εν ούλω περήσαμεν πάντα ευρέα πόντον …”
“…. θαλάσσης πάσης βένθεα οίδεν….”
Πλατιές και “αγχιβαθείς” θάλασσες, πλην όμως…. ΑΝΩΝΥΜΕΣ (!)