ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (2ο μέρος, τελευταίο)
Για την…. φετινή χρονιά το “θέμα Πολυτεχνείο” πέρασε στην…. ιστορία. Του χρόνου πάλι, πρώτα ο θεός, θα το…. ξαναθυμηθούμε εκεί κοντά στο Νοέμβρη….!
Η φετινή χρονιά όμως είχε την ιδιαιτερότητα των γνωστών ιστορικών ορίων, που προσδίδουν μια επετειακή επισημότητα: “Συμπληρώθηκαν…. δεν πέρασαν απλώς, 40 χρόνια”.
Στα… επετειακά 40χρονα της εξέγερσης, ας επιχειρήσουμε να πούμε κάτι παραπάνω.
Νομίζω…. επαρκής η στιγμή για ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (από τον καθένα μας)
σε ερωτήματα, σχετικά
με «όρους» και «έννοιες»
που «πολιορκούν», αυτά τώρα,
το «Πολυτεχνείο» εδώ και 4 (τέσσερις) δεκαετίες,
με την αντιφατικότητά και τις αλληλοαναιρέσεις τους (!)
1) «Γενιά του Πολυτεχνείου».
Και μάλιστα “μεταπολιτευτική γενιά του Πολυτεχνείου”.
Δηλαδή; Πώς εννοείται η «γενιά του…. Πολυτεχνείου»;
Μια ασαφέστατη αναφορά. Πόση και ποια ευθύνη μπορεί να φέρει η εξέγερση για την… γενιά του; Ο Δ. Παπαχρήστος, εκ των εκφωνητών της εξέγερσης, δηλώνει σε άρθρο του (H ζώσα μνήμη μας: Κυριακή, 17 Νοεμβρίου 2013) και μάλιστα με ευθύ, κατηγορηματικό τρόπο: «ΔΕΝ ήμασταν γενιά….. Ήμασταν Μειοψηφία»
2) «Το Πολυτεχνείο… μύθος».
Κι εδώ η ίδια απορία.
Μύθος, δηλαδή δεν έγινε…. τίποτα το τριήμερο 14-17 Νοεμβρίου;
Μύθος, ως προς τί; Ως προς την σημασία…… τα κίνητρα της εξέγερσης, τις σκοπιμότητες;
Μύθος…. ως προς τα αποτελέσματα; Μύθος, ως προς “κάτι” άλλο;
Αναμένονται απαντήσεις
3) «Μεταπολίτευση» (στο βαθμό που χρεώνουμε ΚΑΙ αυτόν τον όρο στο…. Πολυτεχνείο)
Ένας όρος καθημερινής υπερ-χρήσης. Ιδιαίτερα βολικός. Δεν θα επεκταθούμε σ’ αυτό.
Προς διερεύνηση όμως η καθιέρωσή του.
Τι σημαίνει «Μεταπολίτευση».
Εννοούμε ότι πολιτευόμαστε, ΜΕΤΑ….. από τι;
Απλώς, μετά από την κατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος;
Ή ότι πολιτευόμαστε σε ένα (πολιτικό) πεδίο, «καθαρό», με την έννοια ότι έχουν “διαγραφεί” πλέον παλιές….. γενεσιουργές «αμαρτίες».
Στο Διαδίκτυο « Μεταπολίτευση: Γονείς, κηδεμόνες και λοιποί συγγενείς”
4) «Η Συνέντευξη» (εννοείται ότι ο πρώτος λόγος ανήκει στους πρωταγωνιστές της εξέγερσης)
Ωστόσο, σαράντα χρόνια μετά, ίσως επιτρέπεται και στους…. “εκτός” ένας προβληματισμός…. για ό,τι θα λέγαμε «ιστορική οπτική» των πραγμάτων.
Ερωτήματα για την αποκρυπτόμενη, πλην περιβόητη, συνέντευξη λοιπόν:
Σε μια συνέντευξη, μετράει η ερώτηση, ο δημοσιογράφος, ακόμη και η πρόθεση ή η ΑΠΑΝΤΗΣΗ;
Ανάκριση ή….. Μοναδικό Ντοκουμέντο ψυχής και ιδεών;
Αναξιοπρεπής έκθεση των παιδιών ή ένα Δεύτερο (!) Πολυτεχνείο;
(Να θυμίσω μόνο ότι σε προηγούμενα (πριν) από την συνέντευξη ρεπορτάζ, η τηλεόραση έδειχνε εικόνες καταστροφής και…. βανδαλισμών. Ο κόσμος περίμενε να δει (έτσι πίστευε η Χούντα), τους….. βάνδαλους. Και ο κόσμος «είδε» τελικά Λόγο, Ιδέες, όραμα. Είδε χτυπημένους, τραυματισμένους φοιτητές….)
5) «Αντιστασιακοί». (και αυτός ο όρος, στον βαθμό που το Πολυτεχνείο αναγνωρίζεται ως κορυφαία πράξη αντίστασης)
Το βάθρο ενός… Μανδηλαρά, ενός Παναγούλη, ενός Μουστακλή… και μερικών εκατοντάδων επώνυμων αλλά και (κυρίως) ανώνυμων ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ βρίσκεται πολύ ψηλά.
Κατά συνέπεια μπορούμε άφοβα να πούμε ότι όλοι οι άλλοι «αντιστασιακοί» (όλοι ΕΜΕΙΣ δηλαδή) ευτυχώς έγιναν πολύ νωρίς το πιο σύντομο Ελληνικό ανέκδοτο.
Και κλείνουμε με τους μεταπολιτευτικούς….
6) «Κουλτουριάρηδες» που νόμιζαν ότι είναι…. Διανοούμενοι.
Ξεπετάχθηκαν στις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80, (εξ)αρθρώνοντας έναν λόγο, ως “αρωγό” του Ανδρεϊκού, ασυνήθιστου (για τα μέχρι τότε) κοινωνικοπολιτικού λόγου, ανταγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλο στην… σαφήνεια της… ασάφειας.
Δυστυχώς πολύς κόσμος υποσυνείδητα τους πίστωσε και αυτούς και….. τις περικοκλάδες τους στο όλο κλίμα του Πολυτεχνείου.