Είμαστε απίστευτοι!
“…. Αυτά τα κτήνη, τα τετράποδα που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις, δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας που τελικά είναι η καταστροφή της συνέχειας....”
“Τρανταχτό παράδειγμα των αρλεκίνων που στέλνουμε στην Ευρωβουλή (και φαίνεται μας αντιπροσωπεύουν επάξια) είναι η αντίδραση των Ελλήνων ευρωβουλευτών στην πρόταση Ισπανών (!!) συναδέλφων τους να ψηφιστεί η Αρχαία Ελληνική ως επίσημη γλώσσα της ΕΕ. Την αγνόησαν επιδεικτικά και τις τρεις φορές που κατατέθηκε!
Κορνήλιος Καστοριάδης Βόλος, 1989.
(Σχόλιο 1 : Και πολύ σοφά και πατριωτικά έπραξαν! Αν όντως συνέβη αυτό, έτσι όπως αναφέρεται, εκείνοι οι Ευρωβουλευτές, αξίζουν συγχαρητήρια, για την προσπάθειά τους να αποτρέψουν την αυτονόμηση και την ασυνέχεια της ΜΗΤΡΙΚΗΣ μας ΓΛΩΣΣΑΣ, παλιό όνειρο των απανταχού Φαλμεράιερ….!)
.
Φέρε πίσω την…. δασεία !!!
.
Έλα, ψιλή στον τόπο σου!
.
Σχόλιο 2 : Τοση στενοκεφαλιά, τόση μιζέρια και τέτοια άγνοια περί… Ελληνικής γλώσσας, από έναν διανοητή διεθνούς… εμβέλειας!
.
.
Αφήνουμε τον Καστοριάδη στην “ησυχία” του και… αλλάζουμε θέμα:
Σε επόμενο σημείωμα θα δούμε το “Ελληνικό Ξεκίνημα” του Εθνικού μας Ποιητή, Διονύσιου Σολωμού.
Σημείωση: Δεν λέμε τίποτα καινούργιο. Όλα ειπώθηκαν από σοφούς ανθρώπους. Απλά τα υπενθυμίζουμε.
Ως πρόγευση λοιπόν, ας δούμε το… ξεκίνημα του Εθνικού μας Ύμνου.
Ο Σολωμός “αγνοούσε” έτσι κι αλλιώς τον τύπο(!) “γιγνώσκω”. Παντελώς!
“Είχε” όμως το ομόρριζο(!) “γνωρίζω” με τον τεράστιο πλούτο νοηματικών αποχρώσεων, κατά την ζώσα διαδρομή, αιώνων, της λέξης.
.
Διονύσιος Σολωμός:
“…και τα στόματα εφωνάξαν
όσα αισθάνετο η καρδιά….”
.
Θέλοντας να κάνει προσκύνημα στην Πρώτη ανθρώπινη αξία και στοιχειακό όρο του Ελληνικού πολιτισμού, την Ελευθερία, ο Εθνικός μας Ποιητής επιλέγει την λέξη “γνωρίζω”.
Αυτή η απευθείας(!!!) χρήση της λέξης, ως λειτουργικά αυτοτελούς και όχι δια μέσου, αποστεωμένη και μονοσήμαντη εκ μεταφράσεως, του μητρικού “γιγνώσκω”, προσφέρει στον Ποιητή και την ιστορική συλλογική μνήμη (παρελθόν-καταγωγή της Ελευθερίας) και την συγκινησιακή, εξατομικευμένη σχέση του (παροντικό βίωμα-συνέχεια) με την Ελευθερία, με προφανή την ευγνώμονα υποδοχή της! Έτσι, ο χαιρετισμός της Ελευθερίας, μετουσιώνεται σε προσκύνημα της ΠΡΩΤΗΣ ΑΞΙΑΣ του Ελληνικού Πολιτισμού!
Αλλά και της Ελληνικής Γλώσσας, προϋπόθεση και “προϊόν” μαζί, της Ελευθερίας!
Ο Σολωμός, ως Έλληνας, δεν χρειάστηκε την… άθλια, ατελέσφορη, ψυχοφθόρα διαδικασία φιλολογίζουσας “μεσολάβησης” του “γιγνώσκω”, του… “αγήοχα και… ήχα”, του “εδήδεσμαι”….
Γιατί απλούστατα(!) ως Έλληνας, “είχε” ΗΔΗ την λέξη, στην ψυχή και στο λεξιλόγιό του, από… την γέννησή του!
…. Μιλώντας την Ελληνική Γλώσσα, μιλούσε ΚΑΙ την μητρική του Αρχαία Ελληνική Γλώσσα!
Αυτήν την γλώσσα “διδάχτηκε”. Αυτήν την γλώσσα μόνο καλλιέργησε.
Γιατί “δάσκαλος” του Σολωμού ήταν μια “αγράμματη Ελληνίδα”, που ίσως δεν είδε ποτέ στην Ζωή της “χαρτί” και “μολύβι”:
“Τί να σου στείλω, ξένε μου…
Να στείλω μήλο σέ(η)πεται….”
Αυτή η αγράμματη γυναίκα, που θα μπορούσε να…. ανοίξει άνετα κουβέντα με τον Ηρόδοτο, τον Όμηρο, τον Αριστοτέλη, τον Θουκυδίδη….., με την αυθεντικότητα της αυταπόδεικτης γλωσσικής συνέχειας:
Τί, σοι, στέλλω, ξείνος/ξένος, μήλον, σήπεται, (ε)μου/εμός…!
Αλλά και της λειτουργικής της αυτοτέλειας: Η παραστατικότητα της έννοιας “μακρινή ξενιτιά” με “μήλο που σήπεται” είναι μοναδική, ως ποιητική “τεχνική” και σύλληψη.
Αυτά που αναζήτησε και ο Σολωμός!
Έτσι, ο Εθνικός μας Ποιητής, καταξίωνε την ΑΠΟΛΥΤΗ αυτάρκεια και την πολυσήμαντη αισθαντικότητα της Ελληνικής Γλώσσας. Και προπάντων, αποδείκνυε την αυθεντική της ενότητα , την ισοϋψή συνέχειά της και την λειτουργική της αυτοτέλεια !
Ο Διονύσιος Σολωμός “επέστρεψε” στην Ελλάδα, όχι ως, ένας ακόμη, φρικτός γραμματικός του σκοταδιστικού λογιοτατισμού, αλλά ως (ο) Ποιητής της Ελληνικής Γλώσσας και Ελευθερίας! (εννοείται της αληθινής Ελευθερίας! Όχι της “ψεύτρας Ελευθεριάς”).
Πόσο “άδικος” ακούγεται, ο αναμφισβήτητα σημαντικός διανοητής Κ. Καστοριάδης!
(Συνεχίζεται…)