Τις περισσότερες απ’ αυτές τις λέξεις, τουλάχιστον οι κάποιας ηλικίας,
τις γνωρίσαμε μέσα στο ΤΟΤΕ ΓΛΩΣΣΙΚΟ περιβάλλον τους.
.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ:
“Πέλοψ, ες Πίσσαν ελθών γαμεί κόρην…”
“φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας”
“τον καυλόν…απεκαύλιζε”
.
Αρχίδαμος:
Ξεκινώ με το όνομα του Βασιλιά της Σπάρτης και πρωταγωνιστή
του Πελοποννησιακού Πολέμου, ένα όνομα με το οποίο λίγο πολύ έχουμε εξοικειωθεί.
Με άλλα λόγια ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ επέβαλε το όνομα, όχι πάντως και τόσο ευήκοο-εύηχο,
στα σχολικά βιβλία.
.
Παρόλ’ αυτά μέχρι πριν κάποια χρόνια λεγόταν μεταξύ των νέων το παρεΐστικο: “Τί λες ρε…
αρχίδαμε”, ενδεικτικό της κακοηχίας του ονόματος.
.
Πληροφοριακά: Ο γνωστός Αρχίδαμος, είναι ο 5ος της “οικογενείας” προγενέστερων Αρχίδαμων.
.
Δίνω σε μια ενότητα, Μια σειρά λέξεων, γνωστών από την ΣΧΟΛΙΚΗ μας Παιδεία, για να μην τις αναφέρω μεμονωμένα:
.
“γαμεί” (νυμφεύεται ο άνδρας) / “γαμέεσθαι” (υπ-ανδρεύεται η γυναίκα) / “μαλακία” (μαλθακότητα, μαλάκυνση, πάθηση) /
“μουνόκωλα” (ισόγειες, μονώροφες κατοικίες….μιας κολώνας,
ΗΡΟΔΟΤΟΣ) /”καυλόν αποκαυλίζει” (αντίμετρο Πολιορκίας: αποκόβει το μπροστά τμήμα του πολιορκητικού κριού που εξέχει) ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ κ.α. Τα διαβάσαμε στα σχολικά μας βιβλία.
.
Αρχίδιον: Μικρή, Εξαρτημένη, με ανάθεση ΜΕΡΙΚΗ Εξουσία
(υποκοριστικό της λέξης αρχή=εξουσία). Σαφώς και την αποφεύγουμε σήμερα εύλογα.
.
Αγαθαρχίδης: Σπουδαίος, Σπουδαιότατος Πρόγονός μας.Γεωγράφος, Φυσιοδίφης. Στην περίπτωσή του πρέπει να πούμε ότι κατά βάση παραμένει “άγνωστο όνομα” για τον Νεοέλληνα, ακριβώς εξαιτίας του ονόματος, σήμερα “άκουσμα” απαξιωτικό. Ξέρουμε τον Θουκυδίδη, ξέρουμε τον Ευριπίδη, όχι όμως και τον Αγαθαρχίδη.
Τουλάχιστον οι ΞΕΝΟΙ, που λόγω γλώσσας δεν ενοχλούνται από το όνομα, διαβάζω ότι ονόμασαν “Αγαθαρχίδη” έναν κρατήρα στην Σελήνη
.
Θεογάμια: Σαφέστατα και αποφεύγουμε ΣΗΜΕΡΑ, την αρχαϊστί ΑΝΩΔΥΝΗ-αθώα λέξη. Και εν μέρει ΙΕΡΗ λέξη (!).
ΘΕΟΓΑΜΙΑ: Γάμοι Θεών / Θεϊκοί Γάμοι (Δίας- Ήρα / Πλούτωνας- Περσεφόνη κ.α)
.
Στην ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗ όμως την αποφεύγουμε, ακόμη και όταν αναφερόμαστε στην Ελληνική ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ.
Ακούγεται σαν μια λέξη βλάσφημων-χυδαίων ΑΝάΡΜΟΣΤΩΝ
εικόνων- παραστάσεων και απαξίωσης της έννοιας του ΘΕΪΚΟΥ.
Λ.χ Εορτή των…. Θεογαμίων τον μήνα ΓΑΜΗΛΙΩΝΑ (μέσα Δεκεμβριου- μέσα Ιανουαρίου)
.
Μουνιχία: Ένα σημαντικό ΙΣΤΟΡΙΚΟ τοπωνύμιο. Λιμάνι του Πειραιά. Όπως σωστά ειπώθηκε, λόγω κακοηχίας αποφεύγεται η αρχαία λέξη. Μέχρι και σήμερα είναι γνωστή ως “Καστέλα”. Κρατήθηκε δηλαδή η Λατινική λέξη της ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑΣ.
.
Υπήρχε και γιορτή: τα Μουνίχια. Όπως και να το κάνουμε η σημερινή ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗ την αποφεύγει.
.
Ειλειθυια: Σημαντικότατη Θεά των τοκετών- Γεννήσεων.
Είναι η θεά που φέρνει μια νέα Ζωή στο “Άγιο Φως του Ήλιου”, όπως γράφει ο Όμηρος (Φάος Ηελίοιο).
.
Την αποφεύγουμε ως όνομα, όχι επειδή είναι “κακόηχη”.
Απλούστατα εάν τονιστεί στην προπαραλήγουσα
γίνεται ομώνυμη με την απαξιωτική βρισιά “ηλίθια”. Το πολύ να την πούμε “Ελευθώ”
.
Να μια καλή πάσα, για να καταλήξουμε στο παρακάτω σημαντικότατο συμπέρασμα.
.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΈΤΣΙ είναι η ΓΛΩΣΣΑ. Το ΜΕΓΑΛΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ. Η ίδια ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ….”τα εαυτής”. Σε συνθήκες ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ Εξέλιξης ΜΟΝΟ και ΠΑΝΤΑ.
.
Όσο θα την καπελώνουμε και θα την κρατάμε δέσμια (!)
στο ΕΝΔΟΞΟ μεν, αλλά ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΤΥΠΙΚΟ (!!!) της , η Γλώσσα θα μας εκδικείται.
Υ.Γ Κακόηχες λέξεις φυσικά και έχει ΚΑΙ η ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗ. Είναι όμως λέξεις ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ πλέον Επιλογής και ΕΝΤΑΓΜΕΝΕΣ σε ένα ομοιογενές Γλωσσικό περιβάλλον. Όταν θέλει ο φυσικός ΟΜΙΛΗΤΗΣ λέει την λέξη, όπως είναι σήμερα… μορφικά και νοηματικά, γνωρίζοντας ότι είναι άσεμνη.