.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Από τα τελευταία λόγια του, λίγο πριν πιει το κώνειο:
.
“Τώρα θα φύγουμε. Εσείς κι εγώ. Εσείς για να πάτε στα σπίτια σας, εγώ για να πεθάνω.
Ποιος πάει στο καλύτερο, αυτό μόνο οι θεοί το γνωρίζουν”. Ασχολίαστο
.
ΣΟΛΩΜΟΣ: Μην σκοτώνεις κάτι πριν γεννηθεί. Που πρέπει να γεννηθεί
.
Στην εποχή μας που μάλλον παραπέμπει στο άσμα….. “Να γίνει κάρβουνο η στεριά κι η θάλασσα τσιμέντο” ή στο πιο Ιστορικό: “Μετά από μένα το χάος”, είναι ζωτικής σημασίας η κουβέντα
του Σολωμού.
.
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: Μέχρι και οι λέξεις άλλαξαν το νόημά τους.
.
Λ.χ η σύνεση ονομάστηκε δειλία, ο εύλογος δισταγμός προδοσία… κλπ.
Οι λέξεις νοηματοδοτούνται κατά τα “καλά και συμφέροντα”
Χρυσός άνθρωπος ο Θείος, όταν αφήνει κληρονομιά, κακόφατσα όταν δεν αφήνει
κληρονομιά.
.
Στην εποχή μας βέβαια προστέθηκαν και άλλα….μεταλλαγμένα: Μισή αλήθεια / παραπληροφόρηση /αποσιώπηση / φέικ / διασυρμός κλπ
.
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ 2: Όσοι γίνονταν καλά (από τον λοιμό) νομιζαν ότι δεν θα πεθάνουν πλέον ποτέ.
.
Κάτι ανάλογο με το πιο προσγειωμένο σημερινό “ο,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό”.
.
ΌΜΗΡΟΣ: Θεός δεν είμαι να μπορώ να τα ιστορήσω όλα
.
Ο ΙΔΙΟΦΥΗΣ ΕΛΛΗΝΑΣ Ποιητής πέρα από την σεμνότητα και την βολική αποφυγή Λογοκρισίας,
λόγω των ΤΟΛΜΗΡΩΝ του παρεμβάσεων στο Τρωικό υλικό …..
Ίσως λέει κάτι γενικότερο:
Δεν είμαστε μόνο ΕΓΩ, δεν είμαστε οι μοναδικοί, οι αναντικατάστατοι.
.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ (Όμηρος):
.
Όλα στο τέλος τα μπουχτίζουμε, τον ύπνο, την αγκάλη (σεξ)
και τον χορό τον όμορφο και το γλυκό τραγούδι
κι όμως αυτά είναι που γυρεύουμε να τα χαρούμε πάλι.
.
Στο δίλημμα “αισιοδοξία ή απαισιοδοξία” ο Όμηρος “ΑΝΑΘΕΤΕΙ”
στον…πέπονα (αφελή) Μενέλαο να πει το ασαφές.
.
Το σημερινό “μισοάδειο ή μισογεμάτο” ποτήρι. Όπως το δει κανείς.