Αφιερωμένο στο παιδάκι της φωτογραφίας. Στο παιδάκι με “το γρατζουνισμένο γόνατο”, ίσως, που προσπαθεί να χωρέσει τα όνειρά του στην μικρή σχολική του σάκα. Εκείνα τα όνειρα, που έκαναν τους κανόνες και τις αλήθειες της Ζωής, να φαίνονται παιχνίδι!
“παίζαν οι μικρότεροι , κλέφτες κι αστυνόμους…”
Για την παιδική μας ηλικία ο λόγος ή έτσι θέλω να πιστεύω.
Τα Χρόνια της αθωότητας.
Τότε, που η κάθε μέρα, ήταν όντως μια άλλη μέρα.
Η κάθε μέρα ήταν μια καινούργια μέρα.
Τότε, που η Ζωή βρισκόταν ατέλειωτα “κλικ” μπροστά.
Τότε, που δεν υπήρχαν ακόμη αφόρητα, ζεστά και στενόχωρα, μεσημέρια
και θλιμμένα δειλινά.
Τότε που η δροσιά της αυγής, υπέροχων καλοκαιρινών πρωινών,
έκανε την κάθε μέρα σαν “πρωτοϊδωμένο λιμάνι”.
Τότε που η Ζωή δεν είχε γίνει ακόμη……ερώτημα.
Τότε, που….. “τα πάθια και οι καημοί του κόσμου”,
φάνταζαν μακρινοί και ξένοι για εμάς, εφιάλτες.
Εφιάλτες που…..δεν θα συναντούσαμε ποτέ!
Τυχεροί, όσοι, μεγαλώνοντας, μπορέσαμε να πούμε,
“Τα πρώτα μου χρόνια , τ’αξέχαστα, τά ‘ζησα….”,
μαζί με ένα μεγάλο “Ευχαριστώ” στον Θεό,
για όσα χρόνια κοινής Ζωής μας χάρισε!
χρυσόστομος