Ακραίο: Τα 20 (ΕΙΚΟΣΙ) “πέτρινα” χρόνια ΑΒΕΒΑΙΗΣ προσμονής και υπομονής της Πηνελόπης, που οδηγούν εύλογα στον σκεπτικισμό γύρω από έννοιες, όπως “συζυγική πίστη” / “αφοσίωση”, κάτω από τόσο ακραίες συνθήκες..
Ουσιαστικά χάνουν την ηθική, την κοινωνική ΑΚΟΜΗ και την ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ τους αξία, όταν ταυτίζονται με την “ΛΕΗΛΑΣΙΑ της νιότης και της ζωής”. Ποιος δικαιούται να το απαιτήσει αυτό από έναν άνθρωπο;
.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ Ζωής από τον ΠΡΩΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΝΑΤΟΜΟ ΌΜΗΡΟ, 3.000 χρόνια ΠΡΙΝ από σήμερα.
.
Ακραίο: η αμφισβήτηση- αμφιβολία από τον ίδιο τον Τηλέμαχο, του κατά πόσο μπορεί να είναι ο Οδυσσέας πατέρας του. Ανεξάρτητα από τις όποιες ανάγκες δραματοποίησης, είναι τολμηρά ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ και μόνο που λέγεται.
.
Ακραίο: Τα φουτουριστικά “αυτόματα” πλοία των Φαιάκων, τα οποία όμως χρειάζονται συγχρόνως κανονικό πλήρωμα, μοχθούντες κωπηλάτες, και ενισχυμένα κουπιά. (πιθανή εξήγηση σε προσεχές σημείωμα, παρότι ήδη έχω γράψει σχετικό σημείωμα “Ιπτάμενα τα πλοία των Φαιάκων”;).
.
Ακραίο: Το πρώτο… τιμητικό αφιέρωμα των Φαιάκων στον “πολύπαθο”, να είναι μια… τολμηρή τσόντα, από τον καλά ενημερωμένο ΔΗΜΟΔΟΚΟ (ακόμη ψάχνονται ομηριστές και ηθικολόγοι για το ακραίο του αισθησιακού ιντερμέδιου)..
.
Ακραίο: Ένας στρατός 100.000 να χρειάζεται 10 (δέκα) χρόνια ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ, για την άλωση της ΤΡΟΙΑΣ, μιας πόλης με… 4-5.000 στρατό και μερικές ακόμη χιλιάδες συμμάχων (υπονοούμενη επισήμανση ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ)..Ακραίο: Από τις 52 ημέρες της ΙΛΙΑΔΑΣ, μόνο 4(!) ημέρες είναι… πόλεμος. Σίγουρα πάντως μ’ αυτήν την “ακρότητα”, ο Όμηρος ΕΙΣΗΓΕΙΤΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ με επιτυχία την Καινοτόμο ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ Αφήγηση.
.
Ακραίο: Ο Τρωικός πόλεμος από ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ γεγονός ΜΕ ΑΙΤΙΑ, να αναπαράγεται από τον (ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ) Όμηρο, ως “ΙΛΙΑΔΙΚΟΣ Πόλεμος” (ΙΛΙΑΔΑ) και στην ουσία ως ανατροφοδοτούμενη παράσταση ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ για δύο ρόλους: Αρχικά “Αγαμέμνονα- Αχιλλέα”, στην συνέχεια “Αχιλλέα- Έκτορα” και τέλος “Αχιλλέα- Πριάμου”.
.
Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ του πιο διάσημου πολέμου, στα ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ μέτρα πλέον ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ (τότε που οι ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ήταν το ΚΡΑΤΟΣ. Σήμερα θα λέγαμε ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΩΝ) συμφερόντων.
.
Ακραίο: ο ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ, από τον ΙΔΙΟ τον Όμηρο, του “ΔΟΥΡΕΙΟΥ ίππου”, της πιο ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ φάσης δηλαδή, λίγο πριν την άλωση της Τροίας. (σημαντικότατο. Θα το χρειαστούμε, όταν μιλήσουμε για τα ΠΛΟΙΑ των ΦΑΙΑΚΩΝ).
.
Ακραίο: Το ΑΟΥΤΣΑΪΝΤΕΡ και αδιάφορος (Ιλιαδικός) Αχιλλέας, να εμφανίζεται ως πρωταγωνιστής ενός πολέμου, στον οποίο ο ίδιος ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΕ ποτέ (“εμένα ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΦΤΑΙΞΑΝ σε τίποτα οι Τρώες. Για την δική σας την ΑΠΛΗΣΤΙΑ ήρθα να πολεμήσω”). Ο ιδιοφυής Έλληνας Ποιητής απέναντι στο “φαινόμενο” ΠΟΛΕΜΟΣ.
.
Ακραίο: Ο Οδυσσέας να καταθέτει ευθέως ο ίδιος στον έκπληκτο ΑΛΚΙΝΟΟ, ότι στην αγκάλη και τα ΘΕΛΓΗΤΡΑ της ΚΙΡΚΗΣ, ΞΕΧΑΣΕ και ΙΘΑΚΕΣ και ΠΗΝΕΛΟΠΕΣ ΔΙΑΨΕΥΔΟΝΤΑΣ στην πράξη, τους, έως θανάτου, ποθούμενους (κατά δήλωση της Αθηνάς) “αποθρώσκοντες καπνούς” της.
Πολυσήμαντος ΟΡΙΑΚΟΣ λόγος, ουσιαστικά “ΟΔΗΓΙΑ” του ίδιου του ΟΜΗΡΟΥ, για το “ΠΩΣ πρέπει να “ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ” την ΟΔΥΣΣΕΙΑ και τους ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥΣ και ΜΟΝΟ Λογοτεχνικούς (αυτό ΠΡΕΠΕΙ να το καταλάβουμε) ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ.
.
Ακραίο: Να επιστρέφει στην Ιθάκη ο Οδυσσέας ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΣ, στιγματίζοντας ΕΤΣΙ το πιο κορυφαίο σημείο του ΝΟΣΤΟΥ, κάτι που επισημαίνει ακόμη και ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ… φανερά ενοχλημένος.
και άλλα πολλά ακραία.
.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όλα αυτά σε κάθε περίπτωση ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ την οικονομία των ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ Ομηρικών Αριστουργημάτων. Πώς και Γιατί, σε επόμενα σημειώματα.
.
Ωστόσο το ερώτημα παραμένει: Πόσο σωστά διαβάζουμε εντέλει τον Όμηρο; Γιατί η ΣΧΟΛΙΚΗ “ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΗ” ΟΔΥΣΣΕΙΑ “νηπιαγωγείου” (Ο… καλός Οδυσσέας, που σκότωσε τους… κακούς μνηστήρες και βρήκε την…πιστή Πηνελόπη), απλά δεν αρκεί. Αυτό δεν είναι ΟΜΗΡΟΣ (ταπεινή μου άποψη).
.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: Γιατί ο Όμηρος επιλέγει ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ τον “βίαιο- συγκρουσιακό” λόγο, την “οριακή” κατάσταση (ακρότητα).