Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΣΙΩΝΗ
(και το το κείμενο και η Αριστουργηματική φωτογραφία, από τον χώρο εργασίας του).
.
Μέσα στο αβέβαιο και αμήχανο κλίμα των ημερών, το μυαλό φτιάχνει διαρκώς σενάρια για την εξέλιξη των καταστάσεων, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό- παγκόσμιο επίπεδο.
.
Οι ειδήσεις καθημερινά προκαλούν τρόμο και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τι είναι όλο αυτό που συμβαίνει…
.
Έχοντας πολλές “αμαρτίες” στο ενεργητικό της η ανθρωπότητα σε βάρος του περιβάλλοντος, είναι αναμενόμενο να αισθανόμαστε ότι η φύση μας εκδικείται και ότι δεν αντέχει άλλο την βάναυση εκμετάλλευση της.
.
Εκεί λοιπόν που ο καθένας από εμάς αναλογίζεται το δικό του αποτύπωμα σ΄ αυτόν τον πλανήτη, εμφανίστηκε αυτό το… ελάχιστο της φύσης, μια πασχαλιά, ανοιχτά στη θάλασσα, πάνω σε ένα ξύλινο σκάφος και απρόσμενα επέλεξε να καθίσει πάνω σε ένα αφιλόξενο χώρο, στις βρώμικες και οξειδωμένες αλυσίδες και τις πρυμάτσες του σκάφους, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ΕΛΠΙΔΑ δεν Χάνεται.
.
Η ομορφιά της φύσης σε αντίθεση με την ρουτίνα της εργασίας, την αναμονή και την γενικότερη φθορά, μου υπενθύμισε τον ερχομό της ΑΝΟΙΞΗΣ ή καλύτερα την διαρκή ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ- το ΘΑΥΜΑ της ΖΩΗΣ.
.
Όλα θα πάνε καλά, σύμφωνα με αυτόν τον αναπάντεχο “ΟΙΩΝΟ” (!!!). Παναγιώτης Κασιώνης
.
(Για την αντιγραφή- αναδημοσίευση: Χρυσόστομος Τσιρίδης / chrisblog.gr)
.