Καιρός να αφήσουμε τον “παραμυθά” Όμηρο…. νηπιαγωγείου: Λ.χ “ο καλός που σκότωσε τους κακούς και βρήκε την πιστή” και να αναζητήσουμε τις αλήθειες του πρώτου μεγάλου Έλληνα διανοητή.
.
Η Ειρήνη Παπά ως Ελένη (εικόνα).
.
Σύμφωνα (ΚΑΙ) με τον Όμηρο, αιτία (αρχή) του Τρωικού Πολέμου (όχι του Ιλιαδικού πολέμου) ήταν η “απαγωγή” της Ελένης, όπως κι αν έγινε, από τον Πάρη πρίγκηπα της Τροίας.
.
Τόσο η ίδια η Ελένη με τις ενοχές και τις “αυτοκριτικές” της στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια, όσο και η Πηνελόπη με τις… αποκαλύψεις της, στην Οδύσσεια, επιβεβαιώνουν την συγκεκριμένη μυθολογική “αιτία” του Τρωικού Πολέμου!
.
Αυτά σε πρώτη ανάγνωση (!).
.
Επί της ουσίας όμως:
Τί σημαίνει η “απαγωγή της Ελένης” (χωρίς άσκοπες λεκτικές περιηγήσεις)
.
ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ της Εξουσίας του Κράτους (=σ κ ή π τ ρ ο υ) του Αγαμέμνονα. Κατά κάποιο τρόπο, ο Πρίαμος γελοιοποιεί (απειλεί) τις δυνατότητες ισχύος και αυτοπροστασίας της δύναμης των Μυκηνών, κλέβοντας και… μή επιστρέφοντας(!), σύμφωνα με τον μύθο, την Ελένη.
.
Για τον Αγαμέμνονα ο πόλεμος, ήταν θέμα τιμής και απόδειξη της κυρίαρχης ΕΞΟΥΣΙΑΣ του.
.
Σημείωση: Ο καυγάς για “μία γυναίκα” με τον οποίον “αρχίζει” ΚΑΙ η ΙΛΙΑΔΑ (ο Ιλιακός ή Ιλιαδικός πόλεμος) δεν είναι… “τυχαίος”. Κι εκεί ο Αχιλλέας θέτει “ζήτημα τιμής”, ΑΛΛΑ ο Αγαμέμνονας “ζήτημα εξουσίας” (ΣΚήΠΤΡΟΥ) και ο Όμηρος μας καλεί να κάνουμε τις αναγωγές μας….!
.
Ο Όμηρος (διά του… λογοτεχνικού χαρακτήρα Αχιλλέα) είναι αποκαλυπτικός.
.
Δείτε με ιδιαίτερη προσοχή το τολμηρό πλην σαφέστατο υπονοούμενο, για τα πραγματικά αίτια του Πολέμου, αμφισβητώντας σχεδόν ευθέως το κατ’ ανάγκη μυθολογικό (απαγωγή κλπ).
.
Ραψ. Ι (μιλάει ο Αχιλλέας στην… αντιπροσωπεία που του έστειλε ο Αγαμέμνονας προκειμένου να τον πείσει να ξαναμπεί στον πόλεμο).
“Γιατί χτυπιούνται αλήθεια (!) οι Τρώες κι οι Αργίτες;
Γιατί μάζεψε (!) κι έφερε εδώ τ᾿ ασκέρι ο γιος του Ατρέα;
Για την ωριόμαλλην Ελένη—ή…. ΜΗΠΩΣ Ο Χ Ι;;;
(πιο τολμηρός και αυτοαναιρούμενος δεν μπορούσε να γίνει ο Ποιητής).
.
Η πραγματική “ταυτότητα” και του Τρωικού Πολέμου και της ίδιας της ΙΛΙΑΔΑΣ σε τρία (ανατρεπτικά) ερωτήματα, από τον ίδιο τον Όμηρο (!).
.
Αν όμως ο Όμηρος ως Ποιητής- ραψωδός, είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ (λογοκρισία καθότι) να “συνδυάζει” ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ παράδοση (απαγωγή) και “αλήθειες του πολέμου” (Μυκηναϊκή κυριαρχία), ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, τρεις αιώνες αργότερα, ως ιστορικός, δεν έχει τέτοιου είδους…. δεσμεύσεις και περιορισμούς!
.
Για εξουσία, την δύναμη (σκήπτρο) των Ατρειδών (!) μιλάει και ο Θουκυδίδης.
.
Επί της ουσίας Όμηρος και Θουκυδίδης συμπίπτουν ως προς τα (πραγματικά) αίτια, παρά τις κατ’ ανάγκη (Ιστορία /Ποίηση) “διαφωνίες” τους.
.
Ωστόσο η σύμπτωση (έστω από διαφορετικούς δρόμους: Ιστορική ανάλυση / ποίηση) ως προς τα αίτια (Εξουσία- σκήπτρο) είναι υπεραρκετή για τον ιστορικό-αναλυτή ενός άλλου “μεγάλου Πολέμου”.
.
Αυτό τον ενδιέφερε, ως “Συγκριτική εισαγωγή” για τον ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ πόλεμο / αυτό τεκμηρίωσε, με βάση τα εξωομηρικά και Ομηρικά δεδομένα. ΜΕΧΡΙ εκεί.
.
Να γιατί ο Θουκυδίδης δεν ενδιαφέρεται να κάνει διάκριση ανάμεσα στον “Τρωικό Πόλεμο” (όποτε / όπως κι αν έγινε / όσο διήρκεσε) και στον “Ιλιαδικό Πόλεμο”, δηλαδή την “Ιλιάδα” (=δραματοποίηση του πολέμου: Ποιητικός λόγος- ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ και ευρηματικές επινοήσεις από τον Όμηρο).
.
Σε επόμενα σημειώματα θα διαπιστώσουμε ΚΑΙ κάτι πολύ ενδιαφέρον. Όχι μόνο δεν κάνει διάκριση, αλλά:
.
Ο αυστηρός, ορθολογιστής ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ Θουκυδίδης ΔΕΝ απαξιώνει ούτε στιγμή τον ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ Όμηρο. Μιλάει για (εύλογες) “υ π ε ρ β ο λ έ ς” του Ποιητή και καθόλου για “π α ρ α μ ύ θ ι α”. (σημείωση: Όπως με τόση ευκολία κάνουμε σήμερα εμείς).
.
Κι έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό (!!!).
.
Γράφει συγκεκριμένα ο Θουκυδίδης: “Ο Όμηρος ω ς ΠΟΙΗΤΗΣ (ποιητήν όντα) μ ε γ α λ ο π ο ι ε ί (επί το μείζον κ ο σ μ ε ί), αλλά δεν… ψεύδεται”. (Α Θουκ.).
.
Καιρός ΚΑΙ εμείς να σταματήσουμε να μιλάμε για “παραμυθά” Όμηρο, τον Όμηρο…. νηπιαγωγείου: Λ.χ “ο καλός που σκότωσε τους κακούς και βρήκε την πιστή” και να αναζητήσουμε τις αλήθειες του πρώτου μεγάλου Έλληνα διανοητή- ΠΟΙΗΤΗ, όπως…. α κ ρ ο θ ι γ ώ ς έστω, κάνει κι ο Θουκυδίδης.
.
Υ.Γ “Το…. ηφαιστειογενές νησί του Αιόλου. Τα φανερά… μυστικά του Ομήρου”.