του Χρυσόστομου Τσιρίδη.
.
.
.
δεύτερο “ΕΥΡΗΚΑ”:
Η π ί σ τ η στην ΟΜΙΛΟύΜΕΝΗ γλώσσα, δεν σημαίνει “κατάργηση” των αρχαίων καταβολών της. Σημαίνει την ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ διαρκή α ν α δ η μ ι ο υ ρ γ ί α και ΑΣΦΑΛή ΣΥΝΕΧΕΙΑ της ΕΝΙΑίΑΣ Ελληνικής μας γλώσσας”.
.
Άπαιχτες οι αρχαίες καταβολές της Ελληνικής μας γλώσσας. Α Λ Λ Α:
.
Ποιο είναι το σημερινό δικό μας ομιλούμενο “σκιόωντο άπασαι αι αγυιαί” / Ποιο είναι το σημερινό δικό μας ομιλούμενο “παρά θιν’ αλός”/ Ποιο είναι το σημερινό δικό μας ομιλούμενο “μή περιοράσθε” κλπ κλπ.
.
Τί ΕΔΕΙΞΕ η γλωσσική παγκοσμίως πραγματικότητα.
.
ΑΡΚΕΙ η “μετάφραση” από τις παλιότερες μορφές ή μήπως οι ομιλούμενες κάθε εποχή γλώσσες είναι πολύ πέραν ΑΥΤΟΝΟΜΑ και ΑΥΤάΡΚΗ γλωσσικά “εποικοδομήματα”;
.
Ενδεικτικά:
Ο ΡΗΓΑΣ ΔΕΝ θα “μεταφράσει”, ούτε και θα… “αποδώσει ελεύθερα” (όπως συνηθίζουμε να λέμε εναλλακτικά) το “εύδαιμον το ελεύθερον…”, ΑΛΛΑ θα ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ την ΠΑΤΡΟΓΟΝΙΚΗ του γλώσσα: “Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…”.
.
Θα ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΙ από την… “αρχαία αξία”, αλλά θα ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ στην ομιλούμενη δική του γλώσσα, με όρους ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ, όχι τυπολατρικής (!) ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ.
.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό είναι ίσως που… αρνούμαστε να καταλάβουμε. Δεν θέλουμε να το καταλάβουμε.
.
Ας πούμε ένα δυο ακόμη.
Έχει νόημα ΣΗΜΕΡΑ η εξαντλητική (γραμματική και συντακτική) επεξεργασία μιας “αρχαίας” λέξης ή ενός “αρχαίου λεκτικού συνόλου”;
.
Πρόχειρα ενδεικτικά.
Τί προσφέρει στην σημερινή ομιλούμενη η γνώση του “καταληκτικού ή ακατάληκτου” / του αφωνόληκτου ή ημιφωνόληκτου / του… ενρινόληκτου ή του υγρόληκτου;
.
Σε τί βοηθάει λ.χ στην σημερινή ομιλούμενη, η απομνημόνευση: “άκρος, μέσος, έσχατος, αυτός, μόνος” χωρίς άρθρο είναι “κατηγορηματικοί προσδιορισμοί”;
.
Αν πράγματι ΑΓΑΠΑΜΕ την Ελληνική μας γλώσσα, αυτό θα φανεί από τον ΣΕΒΑΣΜΟ μας στην δ ι δ α σ κ α λ ί α της ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗΣ, που έχει τα ΠΑΝΤΑ και…συμφέρει…
.
Βεβαίως και τα αρχαία Ελληνικά θα έχουν την θέση τους, όχι όμως στην διασπαστική λογική: ΠΡΩΤΑ αρχαία Ελληνικά, μέχρις… εξαντλήσεως και ΜΕΤΑ ό, τι…. περισσέψει σε χρόνο και διάθεση, αφιερώνεται στην ομιλούμενη.
.
Ουδέν λαθέστερον, κατά την γνώμη μου.
.
Σε επόμενο σημείωμα: Η γλωσσική… πολυδιάσπαση και η σύγχυση που προκαλεί στο Ελληνόπουλο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ (1). Αναφέρομαι στην Κοινή Αλεξανδρινή για δύο λόγους:
.
Πρώτα για τις τολμηρές αλλαγές στο “αυστηρό”- σχολαστικό τυπικό της εξεζητημένης Αττικής και δεύτερον ως ΑΠΟΔΕΙΞΗ για το ότι μπορούμε να έχουμε “μία” (ενιαία) γλώσσα.
.
Φυσικά και ΤΟΤΕ εμφανίστηκαν οι διαφωνούντες (Αττικιστές) που αντέδρασαν πρώτοι στην…. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των… “αρχαίων” Ελληνικών και ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ στα αρχικώς (δηλαδή Αττικώς) ο ρ θ ά.
.
Μερικά…ελάχιστα:
.
“πάντοτε” να μην λες, αλλά “εκάστοτε” και “διά παντός” να λες.
(“Πάντοτε” μὴ λέγε, ἀλλὰ “ἑκάστοτε” καὶ “διὰ παντός” να λέγης)
.
κρεβάτι να μην λες, είναι αισχρή αμαρτία (κράββατον μή λέγης, μιαρόν γαρ…)
.
“Κατορθώνω” να λες / “κατόρθωμα” όμως να μην λες / “ανδραγάθημα” να λες.
(Να πώς φτάσαμε…εδώ που φτάσαμε).
.
Σήμερα βέβαια γνωρίζουμε τον ρόλο της Αλεξανδρινής στην εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσας.