Για τυπικούς λόγους, η περσινή (2022) συμμετοχή της Ελλάδας (Αμάντα Γεωργιάδη)
4άρια, 12άρια, Eurovision, Πανηγυράκι και διπλωματικά…Πώς συμβιβάζονται; ΔΕΝ συμβιβάζονται (!).
.
Απλώς δείχνουν μια αμηχανία διαρκείας απέναντι σε έναν…θεσμό, που ήταν από την αρχή
αυτό που σήμαινε η λέξη-τιτλος:
.
Ένα κοινό Ευρωπαϊκό ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΜΑ.
.
Σπουδαίο. Σημαντικό ως ιδέα…αλληλογνωριμίας, στο στυλ ΕΣΤΩ “γεια σου Ελλάδα”,
“γεια σου Γαλλία”, “γεια σου Κύπρος”, “γεια σου Ιταλία”….. και πάει λέγοντας (!) Καλό είναι μια χώρα να είναι παρούσα.
.
Η ΝΙΟΤΗ, η Φαντασία στην…σκηνή.
.
Είναι αυτό και είναι έτσι. Ας μην αναζητούν οι πολύ…σκεπτόμενοι κάτι άλλο. Κάτι…πέραν.
.
Πώς “μεταφράζονται” τα ως άνω:
.
Δύο-τρεις ευχάριστες οικογενειακές βραδιές για τους τηλεθεατές όλων των χωρών
που συμμετείχαν (!).
.
Και κάτι ακόμη, ενδιαφέρον. Ενώ η επιτυχία δίνει χαρά, η αποτυχία δεν…σημαίνει κάτι
το εξαιρετικό.
.
ΙΣΩΣ μια σύντομη πρόσκαιρη μικροαπογοήτευση…Άσε που αμέσως μετά αρχίζουν οι αυτοσχέδιες
κριτικές. Ενίοτε μένουν και κάποιες στιγμές…!
.
Υ.Γ
ΣΙΓΟΥΡΑ αδικείται ο στίχος, ο “λόγος”. Δεν προβάλλεται.
.
Δεν ξέρω τί θα μπορούσαν να σκεφτούν πάνω σ’ αυτό οι διοργανωτές.
.
Ο στίχος, ο λόγος σίγουρα θα έδινε μια άλλη διάσταση στο όλο
σκηνικό θέαμα και στην πληρέστερη αξιολόγηση και αποδοχή του τραγουδιού.
.
Αυτά τα ολίγα.