.
Ο Κύκλωπας επιστρέφει στην σπηλιά του από την δουλειά, προφανώς
κουρασμένος ο ερίφης και βλέπει, στο σπίτι του μέσα, 13 (δεκατρείς) άγνωστους τύπους, να έχουν ανάψει το….τζάκι και να τρώνε και να πίνουν του καλού καιρού.
.
Παρότι “άγριος, ουδέ δίκαιος”, όπως τον περιέγραψε ο Οδυσσέας, δείχνει μια απρόσμενη αυτοσυγκράτηση και σύνεση. ΔΗΛΑΔΗ:
Πριν κάνει οποιαδήποτε κίνηση σε βάρος τους, ρωτάει έκπληκτος μεν, ψύχραιμα όμως:
—Ποιοι είστε; Τί γυρεύετε απρόσκλητοι στο σπίτι μου; Πώς βρεθήκατε στο νησί; Μήπως είστε απ’ αυτούς που γυροφέρνουν στις Θάλασσες (εννοεί ληστές, πειρατές) και κλέβουν ξένες περιουσίες, βάζοντας όμως έτσι σε κίνδυνο και την δική τους ζωή;
.
Με τις ερωτήσεις αυτές ο Όμηρος, μέσω του τυπικά (πιο) απολίτιστου ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, όντως παράγει “ΔΙΚΑΙΟ”. Αυτό που σήμερα λέγεται σε γενικές γραμμές “Παράνομη καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας / σφετερισμός- κλοπή ξένης περιουσίας”, από άτομα ή οργανωμένες ομάδες.
.
Στο εύλογο ερώτημα, ΠΏΣ είναι δυνατό να παράγει τόσο “πολιτισμένο” δίκαιο ένας πρωτόγονος, μια σύντομη πρώτη απάντηση:
.
Ο πρωτογονισμός του Μύθου είναι το υπόβαθρο των Ομηρικών έργων και αυτός που διασφαλίζει την αυθεντικότητά τους (χρειάζεται ξεχωριστό σημείωμα). Ο Όμηρος δεν γίνεται να τον αποφύγει ή να τον στρογγυλέψει.
.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ οι περιγραφές είναι σκόπιμα σοκαριστικές, όπως θα λέγαμε σήμερα. Ένα δείγμα: “….απλώνει (ο Κύκλωπας) τα δυο του χέρια στους συντρόφους, αρπάζει δυο μαζί, και καταγής, σάμπως κουτάβια, τους χτυπά.
Ο εγκέφαλός τους λύθηκε, χύθηκε κάτω, μούσκεψε το χώμα,
μετά τους διαμελίζει και με τα μέλη τους στρώνει το δείπνο του…” (Ραψ. ι)
.
Κατά συνέπεια, χωρίς να… “στερεί” από τον Κύκλωπα την αγριότητα της φύσης του (=την ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ του Χαρακτήρα του), ο Έλληνας Ποιητής, συνειδητά θίγει, με ΠΕΙΘΩ- αληθοφάνεια πλέον, ένα σημαντικότατο ζήτημα: την εξέλιξη- πορεία των…απολίτιστων-πρωτόγονων κοινωνιών προς τον πολιτισμό.
.
Συμπέρασμα (επεξηγηματικό): Ο Κύκλωπας ως “προϊον” του Μύθου, εμφανίζεται (ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ) και με πρωτόγονα χαρακτηριστικά.
.
ΟΜΩΣ ο Ομηρικός (!) Κύκλωπας, ως Μυθοπλασία, ως ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ Χαρακτήρας, ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟΣ από τον Ποιητή, παράγει δίκαιο και αξιοποιείται δραματουργικά.(σε άλλο σημείωμα θα δούμε ότι ΑΥΤΟΣ ο Ομηρικός Κύκλωπας, “υπηρετεί” με 5-6 τρόπους την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ της Οδύσσειας).
.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση:
Υπονοεί ο Όμηρος, με τον τρόπο του βέβαια, το μετέπειτα “Εν Δυνάμει” του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ. Ή αλλιώς την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ της ανθρώπινης Εξέλιξης.
ΔΗΛΑΔΗ. Οι θεωρούμενες απολίτιστες πρωτόγονες Κοινωνίες, έχουν μέσα τους τα σπέρματα, τις προϋποθέσεις της Πολιτιστικής τους Εξέλιξης.
.
Υ.Γ Να το επικαιροποιήσουμε, προσαρμόζοντάς το στα καθ’ ημάς: Ο Όμηρος από…3.000 χρόνια ΠΡΙΝ, μας προειδοποιούσε: “Προσέξτε αυτούς οι οποίοι ΤΩΡΑ, στην εποχή μου, είναι απολίτιστοι και ίσως τρώνε βαλανίδια…. (ΑΛΛΑ) μην το δένετε κόμπο και μην εφησυχάζετε, ότι έτσι θα είναι πάντα”.
.
Θησαυρός ανεκτίμητος, Ορυχείο Ιδεών ο Όμηρος (όταν διαβάζεται σωστά)