(2ο σημείωμα για τον φιλοζωισμό του Ομήρου)
“…..Ἄν ὅλα τά ζῶα φύγουν ἀπό τή μέση, ὁ ἄνθρωπος θά πεθάνει ἀπό μεγάλη
ἐσωτερική μοναξιά, γιατί ὅσα συμβαίνουν στά ζῶα, τά ἴδια συμβαίνουν στόν ἄνθρωπο”.
(επιστολή Ινδιάνου προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, 1854. Διαδίκτυο)
Η αληθινή ΤΕΧΝΗ βρίσκει την φυσική της ΔΙΚΑΙΩΣΗ.
Πράγματι, αυτό που ΠΡΩΤΟΣ έδωσε ο Όμηρος, είναι η ΑΝΑΓΚΗ για μια διαρκή
επικοινωνία του ανθρώπου με την Πανίδα που τον περιβάλλει.
Μόνο που ο Όμηρος είναι λογοτέχνης- Δ Η Μ Ι Ο Υ Ρ Γ Ο Σ και ΟΦΕΙΛΕΙ
να ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙ(!!!) με αφηγηματικούς όρους την παρουσία της ΠΑΝΙΔΑΣ ,
όχι μόνο στην επιβίωση, αλλά και και στο “ευ ζην” του ανθρώπινου είδους.
Επιπλέον πάντα έχουμε κατά νου βέβαια, ότι το ζητούμενο για έναν ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ
είναι “οικονομία” των έργων του, χωρίς να τον προδίδουν τυχόν
προσωπικές ευαισθησίες.
Η κρεοφαγία λ.χ θεωρείται στον Όμηρο μια φυσική…. διαδικασία επιβίωσης μέσα
από μια α π ο δ ε κ τ ή ΥΓΙΗ (!) ανταγωνιστική σχέση Ε Ν Τ Ο Σ του ζωικού
βασιλείου, Μ Ε Ρ Ο Σ (!!!) του οποίου είναι και ο άνθρωπος.
Άλλωστε για την Ομηρική εποχή, ο άνθρωπος- κυνηγός (=Θύτης και θύμα)
δεν είναι τόσο μακριά.
Ωστόσο:
Ο Όμηρος ανεβάζει αυτή την σχέση σε ΑΚΟΜΗ ψηλότερα επίπεδα:
Τί “λέει” δηλαδή.
Η συντήρηση της Πανίδας, είναι θέμα ΠΛΗΡΟΤΗΤΑΣ
της ίδιας της έννοιας της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ (!).
Ο Ομηρικός “οιωνός” λ.χ (δηλαδή ένα σύνηθες πτηνό) συνδέει θεϊκή βούληση,
ανθρώπινη μοίρα, ανθρώπινη δραστηριότητα.
Δεν γνωρίζω αν ο…. δρόμος της Δημιουργίας (=Ουράνια βούληση- ανθρώπινη μοίρα),
πάνω στον οποίο στηρίχθηκαν “συστήματα” και “ιδεολογήματα”,
έχει αλλάξει σε κάτι, μέχρι σήμερα.
Κατά συνέπεια:
Ό, τι δημιούργησε η “ΦΥΣΗ” ή “Ο ΘΕΟΣ” (ας διαλέξει ο καθείς, κατά το έχει του),
ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να υπάρχει στον χώρο του. Να αμύνεται. Να διεκδικεί. Να επιβιώνει.
Κάτι που ΙΣΧΥΕΙ φυσικά ΚΑΙ για τον άνθρωπο.
Τί θέλω να πω: Μην βλέπουμε διαρκώς τον άνθρωπο σαν ένα… “αλαζονικό
…κτήνος”, εν μέσω μιας… αθώας και… ανήμπορης φύσης…..! Σε μεγάλο βαθμό
ο άνθρωπος δεν…. ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΤΑΙ.
Ορίστε (!!!). ΠΑΛΙ θα πω την κουβέντα της ΙΟΚΑΣΤΗΣ προς τον Οιδίποδα,
από…. τον “ΟΙΔΙΠΟΔΑ” του…. Σοφοκλέους: “Κι αν μάθεις…. Τί ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις”.
Αργότερα ειπώθηκε και αλλιώς.
Για να κλείσουμε:
Το ανέντιμο, το ανήθικο της υπόθεσης έγκειται στο εξής:
Στο να κακοποιεί ο άνθρωπος τα ζώα που ο ΙΔΙΟΣ “εξημέρωσε”,
για τις ανάγκες του, παίρνοντάς τα από τον φυσικό τους χώρο.
Ναι. Αυτό ΜΠΟΡΕΙ να το κάνει: Να σέβεται τουλάχιστον τα ζωντανά που ο ίδιος
έφερε στην… ΑΥΛΗ του.
.
Σε επόμενο και τελευταίο σημείωμα:
Με πόσους αφηγηματικούς τρόπους ο Όμηρος δίνει πληροφορίες για τα είδη
των ζώων, τις ιδιότητες, την συμπεριφορά τους….. κλπ.