Σήμερα, μια επιγραμματική απλή αναφορά.
.
Ο ΟΜΗΡΙΚΟΣ Φοίνικας, αργότερα παιδαγωγός του Αχλλέα, γίνεται αποδέκτης της
(πιο) βαριάς κατάρας από τον ίδιο τον πατέρα του.
“Να μην αξιωθεί να δει και να κρατήσει παιδί από τον γιό του Φοίνικα”
(τυπικά μια εν διανοία παιδοκτονία, εξίσου όμως αποκρουστική με πραγματική)
Η στοχευμένη και γι αυτό συνειδητή αγριότητα της ΜΗΔΕΙΑΣ, η δεύτερη ακραία
“έκφραση”.
Η “Μήδεια” του Ευριπίδη με όσα “καλούπια” προσέγγισης και…οπτικών κι αν
αντιμετωπιστεί (και δεν είναι λίγα) δεν παύει να είναι πρωτίστως αυτουργός μιας στυγερής παιδοκτονίας.
.
(ΕΣΤΩ κι αν ακόμη και ο ίδιος ο ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ υπαινίσσεται την “βαρβαρική” της
καταγωγή, για την ολοκλήρωση ΟΜΩΣ των προβληματισμών του, όπως θα κάνει
και στην τραγωδία του “Ανδρομάχη”) .
.
Η παράνοια της “Φόνισσας” του Παπαδιαμάντη, είναι η τρίτη ακραία
έκφραση με τραγικό θύμα κι εδώ την αθωότητα τεσσάρων παιδιών.
Σημείωση: Παρά τις διαφορετικές εποχές και στα τρία έργα υπάρχουν εμφανή
κοινά στοιχεία που πρέπει να προβληματίσουν.