Τα ΤΕΜΠΗ και τα “Μεσολογγίτικα Χριστουγεννα” της Πηνελόπης Δέλτα.
.
“Κάπου στην Κλεισούρα μέσα, όπου περνά ο δρόμος που από το
Μεσολόγγι πηγαίνει στο Βραχώρι, άσπριζε ένα ερημοκλήσι.
.
Φτωχό ήταν το ερημοκλήσι, φτωχό και το κελί του μοναχού που το
φύλαγε.
.
Μόνος και αποτραβηγμένος ζούσε εκεί μέσα, απείραχτος και
άγνωστος, μνημονεύοντας την πεθαμένη του αγάπη και τα σφαγμένα
του αγγελούδια.
.
Δάκρυα ποτέ δεν είδε κανείς στα μάτια του.
.
Τα είχε χύσει όλα σαν έμαθε την εκδίκηση του αφέντη του, που με το αίμα της καρδιάς
του δούλου του, είχε πληρώσει την απελευθέρωση του Μεσολογγίου”.
.
Αγνοείστε τα πραγματικά δεδομένα του αποσπάσματος, από το
διήγημα “Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα 1822”.
.
Κρατείστε μόνο τον ΛΥΡΙΣΜΟ του λογου της ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΔΕΛΤΑ,
.
τώρα όμως
για τις ΜΑΝΕΣ των ΤΕΜΠΩΝ και τον ΙΣΟΒΙΟ πόνο τους για τα αδικοχαμένα
παιδιά τους, για τα αδικοχαμένα δικά τους αγγελούδια….
.
….αλλά και την απαίτηση για την ΔΙΚΑίΩΣή τους (!).
.
Υ.Γ Η ΤΕΧΝΗ είναι μια διαρκής, διαχρονική ΑΞίΑ.
.
Μια απόπειρα ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗΣ θα μπορούσε
να αρχίζει κάπως έτσι:
.
“Κάπου στα ΤΕΜΠΗ, όπου περνά ο δρόμος που από την Αθήνα πηγαίνει
στην Θεσσαλονίκη, άσπριζε μια ταπεινή, λιτή απέριττη ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ στήλη:
.
28 / 2 / 2023 και από κάτω τα ονόματα 57 ψυχών.
.
Κάθε χρόνο την μέρα αυτή……”
.
Ας συνεχίσει, καταθέτοντας ο καθένας την δική του σκέψη, τον δικό του προβληματισμό πάνω στο γεγονός που ήδη πέρασε στην Ιστορία ως “η τραγωδία των Τεμπών”.