……Ένας ιστορικός που «βλέπει» με όρους ενός ελεύθερου πολίτη, τον σκλαβωμένο ραγιά, που, «αφού ο κατακτητής επιτρέπει την λειτουργία σχολείων»,
ΑΡΑ (!) μπορεί να μορφωθεί….(!), προφανώς δεν έχει συνείδηση της Επιστήμης του….
…..Για να αποδεχθούν κάποιοι την εννοιολογία του ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, απαιτούν να τους επιδειχθεί (!) τουλάχιστον ένα… θρανίο και ένα… απουσιολόγιο κάποιου από τα «σχολειά» αυτά.
Και για να μην το ξεχάσω: Θέλουν και ένα στιγμιότυπο από τον χορό που… “δόθηκε”(!) στο Ζάλογγο.
Όταν η σχηματοποίηση του Ιστορικού λόγου, όπως λ.χ
«…Οι κατακτητές επέτρεπαν την ίδρυση σχολείων…»,
επικαλύπτει, ισοπεδώνει «αφανείς» πλην ζωτικότατες διεργασίες ΣΥΝΟΧΗΣ και ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ενός Έθνους.
Κάτι ανάλογο με:
Το Γλωσσικό Έγκλημα των Γραμματιζούμενων, στο Ελεύθερο Ελληνικό Κράτος, που θέλησαν να «μορφώσουν», τον…. ΚΑΤΑ 90% ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟ (όχι…. ΑΠΑΙΔΕΥΤΟ) λαό, διδάσκοντάς του 6-8 ώρες ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, από το Δημοτικό, αγνοώντας και απαξιώνοντας τον Γλωσσικό θησαυρό που έφερε ΗΔΗ από αρχαιοτάτων ο λαός αυτός, τον Γλωσσικό θησαυρό που ΗΔΗ “ΕΙΧΕ” ( πρωτίστως της αρχαίας Ελληνικής… συμπεριλαμβανομένης)…!
Αντί να… ΧΤΙΣΟΥΝ ΠΑΝΩ (!!!) σ’ αυτόν τον πάμπλουτο Γλωσσικό θησαυρό, πάνω σ’ αυτήν την ΜΟΝΑΔΙΚΗ Γλωσσική ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ, «βασάνιζαν» το Ελληνόπουλο να… ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ το … εδήδεσμαι, το…. Εξελάσειαν- εξελώεν (!), ταις… γραυσίν …..!
Αυτός ο τρόπος σκέψης, δυστυχώς εξακολουθεί να διακατέχει μέρος της Ελληνικής Επιστημοσύνης.
.
Πώς μπορούν και μιλούν για την Παιδεία, ενός λαού που, λόγω αδιαμφισβήτητων δεδομένων ΔΟΥΛ Ε Ί Α Σ, έξωθεν (ΟΘΩΜΑΝΟΚΡΑΤΙΑ) και έσωθεν (ΚΟΤΣΑΜΠΑΣΙΣΜΟΣ), είχε μοιραία διαμορφώσει τους δικούς του “κώδικες” Ζωής, που βασικά χαρακτηριστικά της ήταν:
Α) η απομόνωση και η αίσθηση εγκατάλειψης και αδιεξόδου
Β) η ψυχολογία του ραγιά
Γ) προλήψεις, δεισιδαιμονίες
Δ) απογοήτευση, μοιρολατρία
μέσα από τους οποίους κώδικες, ή σωστότερα από την σταδιακή υπέρβαση των οποίων, θα διαμόρφωνε τους όρους της αυθεντικής, ΔΙΚΗΣ του Παιδείας.
Και ΕΠΡΕΠΕ να συμβεί αυτό. Με μία επισήμανση:
Σ’ αυτήν την ιστορική του φάση, ο λαός δεν είχε ανάγκη μιας Παιδείας… Γνώσεων σε συνθήκες «ψεύτρας λευτεριάς», (που…. «πρόσφερε» (!) επιλεκτικά στα μεγάλα Κέντρα ο Κατακτητής), αλλά μιας «Παιδείας» «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένης των Ελλήνων τα ιερά».
(Λέω “πρόσφερε”, σε… αντιστοιχία με τα…. “προνόμια” των… ραγιάδων έπί Οθωμανοκρατίας (!), της “επίσημης” βιβλιογραφίας. Τέλος πάντων).
.
Αυτή η μυστηριακή διαδικασία σταδιακής ανάτασης, συνιστά την εννοιολογία του ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, ταυτισμένου με την πορεία προς την συνειδητή Ελευθερία.
Κατά συνέπεια:
Ένας ιστορικός που «βλέπει» τον σκλαβωμένο ραγιά, με όρους ενός ελεύθερου πολίτη, που (σύμφωνα με τον συμβατικό, ΣΧΗΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ λόγο)
«αφού ο κατακτητής επιτρέπει την λειτουργία σχολείων»,
ΑΡΑ (!) μπορεί να μορφωθεί….(!), προφανώς δεν έχει συνείδηση της Επιστήμης του.
Ραγιάς… Μορφωμένος (!).
Ραγιάς… με Παιδεία (!)
Πεπαιδευμένος… Σκλάβος(!)
Τα ΟΞΥΜΩΡΑ τερατουργήματα ενός σχηματοποιημένου λόγου.
Τα ονομάζουμε Επιστημονικά Πορίσματα.
Η σχηματοποίηση και επιφανειακή συρραφή δεδομένων δεν είναι Ιστορία: ΔΕΝ ερμηνεύει ΠΩΣ από τον ραγιά Έλληνα, φτάνουμε στον απόλυτο Έλληνα Επαναστάτη, “που ακατάπαυστα γυρεύει ή τη νίκη ή τη θανή”
Και κάτι που το παραβλέπουμε συνήθως. Αφού επιτρεπόταν η «ίδρυση και λειτουργία σχολείων», γιατί οι γραμματιζούμενοι, πριν αλλά κυρίως αμέσως μετά την Άλωση…
«λαβόμενοι των οδών, διέφευγον εις… Παρισίους και… αλλαχού της Ευρώπης»;
.
Γι’ αυτά όμως, και πάλι εκ των ΕΝΔΟΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ
ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ:
Τρεις οι πρωταγωνιστές, από διαφορετικό πόστο ο καθένας και οι κουβέντες τους τόσο οικείες, που τις αναφέρουμε σχεδόν μηχανικά στην καθημερινότητά μας.
Κι όμως είναι αποκαλυπτικές του βαθύτατου στοχασμού τους.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (Εθνικός Ποιητής):
Θέτει το βασικό δίλημμα:
(σημείωση: Ο “Ύμνος στην Ελευθερία”, πέραν των όποιων ποιητικών-αισθητικών αρετών, είναι μια βαθυστόχαστη ολοκληρωμένη μελέτη-σπουδή κινήτρων της ανθρώπινης δράσης)
α) Ιστορία: «αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές», ή
β) Ιστορία: «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»
ΔΗΛΑΔΗ:
Ιστορία= ζώσα Γνώση, συνείδηση εν εγρηγόρσει
Ή Ιστορία= αδιέξοδη σχηματοποίηση (!) του παρελθόντος.
.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: ( Αγωνιστής. Η «ψυχή» της Ελληνικής Επανάστασης).
«Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την Ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω»
Σημείωση: “Ο Θεός… έβαλε την υπογραφή του…..”!
Εμφανής η στόχευση του Κολοκοτρώνη: Να αξιοποιήσει θετικά για τον Αγώνα την δεδομένη θρησκευτικότητα του Έλληνα.
ΑΚΥΡΩΣΗ κάθε μεταφυσικής (εννοείται και φόβων, προλήψεων- δεισιδαιμονιών) από το κυρίαρχο, στην ψυχή του ραγιά, Θρησκευτικό συναίσθημα. Έτσι,
Η ΠΙΣΤΗ του γίνεται πλέον «μέρος», δυναμικό στοιχείο του Αγώνα του για την Ελευθερία.
.
ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ( κορυφαίος πρωτεργάτης της Ελληνικής Επανάστασης):
«Τι σ’ ωφελεί κι αν ζήσεις (“κι αν μορφωθείς”) και (=αλλά) είσαι στη σκλαβιά»;
Που σημαίνει:
Ο ραγιάς έπρεπε πρωτίστως να «αποτινάξει» την μοιρολατρική ΤΑΥΤΙΣΗ Ζωής και Σκλαβιάς, μετουσιώνοντάς την σε Δίλημμα συνείδησης: Ή Ζωή ή Σκλαβιά.
Και η επιλογή “Ζωή και Αξιοπρέπεια” και όχι “σκλαβιά και εξευτελισμός”, είναι το ΑΥΤΑΠΟΔΕΙΚΤΟ της κάθε Επανάστασης.
(σημείωση: Την μεγάλη για το Έθνος στιγμή, το συνειδησιακό αυτό δίλημμα (ζωή ή σκλαβιά), θα γίνει σύνθημα του απόλυτου ΑΓΩΝΑ: Ελευθερία ή Θάνατος).
Και βεβαίως τα ως άνω δεν προκύπτουν, είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να προκύψουν, από μια “Παιδεία κατόπιν αδείας και εκ παραχωρήσεων” του Κατακτητή.
Αυτά για την εννοιολογία του Κρυφού Σχολειού, για όσους αναζητούν ακόμη … καρτέλες προόδου μαθητών και… διοριστήρια δασκάλων των Κρυφών Σχολειών.
.
Υ.Γ
Εκτός κι αν υιοθετήσουμε τον περιπαικτικό λόγο του προσωκρατικού
Ξενοφάνη για την Ιστορία: «χρη τοιαύτα λέγειν… Πηλίκος ήσθα, ότε Μήδος
…. αφίκετο…»
(κάτι ανάλογο με το σημερινό: Ήμουν 5 χρονών, όταν ήρθαν οι Γερμανοί το 1941…(!)
Ας παραθέσουμε όμως ολόκληρο τον λόγο, ασχολίαστο:
«πηλίκος ήσθα, ότε Μήδος….. αφίκετο», λοιπόν ρωτάει τον συνομιλητή του, στην διάρκεια ενός χειμωνιάτικου…. «σουαρέ», ο προσωκρατικός Ξενοφάνης (6ος αι. π.Χ), και μας «αιφνιδιάζει» (καθότι τον… ξέραμε για σοβαρό και ιδιαίτερα αυστηρό θεολογούντα φιλόσοφο) υποστηρίζοντας και τα εξής… ωραία (πάντως):
πρέπει τέτοια πράγματα να τα συζητούν οι άνθρωποι (χρη τοιαύτα λέγειν)
μπροστά στο Τζάκι (…παρά πυρί, χειμώνος εν ώρη),
ενώ απολαμβάνουν το κρασάκι τους (πίνοντες γλυκύν οίνον),
μασουλώντας ξηρούς καρπούς (υποτρώγοντες… ερεβίνθους…)
μετά το δείπνο, χορτάτοι (με γεμάτο στομάχι) (έμπλεοι όντες)
ξαπλωμένοι σε μαλακά ανάκλιντρα (εν κλίνη μαλακή κατακείμενοι).
Σημείωση: Αυτή η εμφανής αντιστοίχιση λεκτικών συνόλων έγινε σκόπιμα.
Για να δούμε, ευκαιρίας δοθείσης:
Πρώτον: πόσο ΑΜΕΣΟΤΑΤΑ (!!!) ΚΟΝΤΑ μας είναι η…. λεγόμενη ακόμη και σήμερα «αρχαία» (!), σύμφωνα με την συνεχιζόμενη ατυχή ορολογία «ΣΤΕΓΑΝΩΝ» και «ΤΕΜΑΧΙΣΜΟΥ», της…. άλλως ΕΝΙΑΙΑΣ και ΑΔΙΑΙΡΕΤΗΣ Ελληνικής μας Γλώσσας.
Δεύτερον: Ότι ο εκ μεταφράσεως λόγος, ΔΕΝ είναι απαραίτητα και «Γλώσσα».
(Σε κάποιο επόμενο σημείωμα αυτά)
Να επανέλθουμε όμως στο θέμα της… χαλαρής ιστορίας:
α) Οι Πέρσες, κάθε άλλο παρά… «αφίκοντο», αλλά, το 547 π.Χ., κατέλαβαν και κατέστρεψαν την Κολοφώνα, πατρίδα του Ξενοφάνη.
β) Φαίνεται ότι ο… κύαμος και ο ερέβινθος (το.. κουκί και το ρεβίθι των… παραμυθια-σμάτων μας), έχουν μακρά παράδοση.