Fake news του Πλούταρχου; Για να δούμε.
.
Γράφοντας ο Πλούταρχος την πραγματεία του “περί ευθυμίας” αντλεί το παρακάτω, ως παράδειγμα- επιχείρημα, από την περίπτωση του Ομηρικού Οδυσσέα
Το προσαρμόζει όμως έτσι που να εξυπηρετεί τις δικές στοχεύσεις. Οπότε προκύπτει μια εντελώς διαφορετική εντύπωση για τον Οδυσσέα
απ’ αυτήν του Ομήρου, όπου ο Οδυσσέας ρίχνει κι ένα δάκρυ και για την γυναίκα του (την επόμενη ημέρα). (δες Υ.Γ).
.
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ: Ο Οδυσσέας έκλαψε για τον σκύλο του, αλλά όχι για την γυναίκα του
.
“Ο γαρ Οδυσσεύς του μεν κυνός σαίνοντος ε ξ ε δ ά κ ρ υ σ ε, τη δε γυναικί κλαιούση παρακαθήμενος ο υ δ έ ν έπαθε…..”.
Fake news του Πλούταρχου;
.
Ο Πλούταρχος πάντως ΣΠΕΥΔΕΙ να αιτιολογήσει τις διαφορετικές αντιδράσεις του Οδυσσέα, για την Πηνελόπη και τον σκύλο του.
Για την Πηνελόπη. Η εξήγηση που δίνει για την απάθεια (“ουδέν έπαθε”) απέναντι στην γυναίκα του:
ο Οδυσσέας “γνώριζε” και “ήταν προετοιμασμένος”, γι’ αυτό και έλεγξε τα συναισθήματά του “το πάθος έχων υποχείριον και προκατειλημμένον”. Αλλά ένα “πάθος” που… ελέγχεται (υποχείριον) πόσο είναι “πάθος”;
Για τον σκύλο του (Άργο):Η όλη εικόνα του Άργου και η… σ(α)ινάμενη (σαίνω) ουρά του σκύλου του, τον αιφνιδίασαν. Δεν τα περίμενε. Η συγκίνηση ήταν ανεξέλεγκτη και… γι’ αυτό εξεδάκρυσεν (έκλαψε).
“εις εκείνον (τον σκύλο του δηλαδή) μή προσδοκήσας, αλλ’ εξαίφνης…το πάθος ενέπεσεν”
.
Παρά τις αγαθές προθέσεις του ο λόγος του προκύπτει (ως) φέικ-νιους. Γιατί ανεξάρτητα από προθέσεις και εξηγήσεις, σημασία έχει ότι το… κάτι που μένει και δημιουργεί…. εντυπώσεις είναι ότι ο τύπος έκλαψε για τον σκύλο του, αλλά όχι για την γυναίκα του.
.
Ούτε ο πολύς κόσμος θα… ανατρέξει (!) στην συζητήσιμη “Ομηρική τλημοσύνη” (Αυτοκυριαρχία ή εξοικείωση με την ιδέα, οπότε πάλι δεν μιλάμε για πάθος).
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ βρίσκεται στις δυνατότητες, και το απρόβλεπτο μιας εξελισσόμενης- ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗΣ γλώσσας, ανάλογα με τα περιβάλλοντα τα οποία και νοημαδοτούν τις λέξεις. Στην ΔΥΝΑΜΗ μιας ΛΕΥΤΕΡΗΣ γλώσσας.
Ποιητικό (αισθητικό- συναισθηματικό) το Ομηρικό περιβάλλον / δοκιμιακό- πραγματειακό (λογοκρατούμενο- επιστημονικό) του Πλούταρχου.
Ίδιες λέξεις, ΟΜΩΣ διαφορετικά περιβάλλοντα= άλλη “γλώσσα”
Υ.Γ
Τον Πλούταρχο τον ενδιαφέρει το πολύ πιο σημαντικό περιβάλλον των Νέων Καιρών, μέσα στο οποίο ψάχνει τρόπους για να “εντάξει” και να “διασώσει” όσο μεγαλύτερο μέρος γίνεται από την ιερή κληρονομιά των ΠΡΟΓΟΝΩΝ του. Και ευτυχώς κατάφερε πολλά, ως ο δημοφιλέστερος ΕΛΛΗΝΑΣ στην (άγρια) ΔΥΣΗ.
.
Ζει τον 1ο και 2ο μ.Χ αιώνα, στην καρδιά της ΠΡΩΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ (Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία). “Πολλών ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω” και κατάλαβε τί ΠΡΕΠΕΙ να κάνει.
Για το τί σημαίνει αυτό για τον Ελληνισμό, σε επόμενο σημείωμα.