.
Ο λόγος που επιμένω Όμηρο, είναι παρόμοιες διαχρονικές, για την ΟΝΤΟΤΗΤΑ της ΓΥΝΑΙΚΑΣ,
επισημάνσεις, από το θησαυροφυλάκιο του (ΑΛΗΘΙΝΟΥ) Ομήρου , όπως σ’ αυτό το σημείωμα.
.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΖΩΗΣ, τις οποίες ΟΜΩΣ μπορούμε να διακρίνουμε, ΜΟΝΟ εάν
σταματήσουμε να βλέπουμε την ΟΔΥΣΣΕΙΑ λ.χ σαν μελό Ελληνική Ταινία.
.
Πολύ σύντομα: Σεβαστή καθόλα η μετέπειτα (νεο) Ελληνική παράδοση, αλλά δεν μπορούμε
να μην σημειώσουμε την ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΗ αντίληψη, όπου η γυναίκα,
με τον γάμο της, άλλαζε όχι μόνο επίθετο, αλλά και αυτό το ίδιο
το όνομά της (=προσωπικότητά της).
Ονομαζόταν πλέον Γιώργαινα, Θανάσαινα κλπ
.
Στον Όμηρο, πριν 3000 χρόνια, η γυναίκα κρατούσε το όνομά της
και το γένος της. ΔΕΝ ΕΧΑΝΕ, δεν… θυσίαζε το όνομα και την “καταγωγή”
της. Την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ της
.
ΠΡΙΝ 3.000 χρόνια (!)
.
Μέγα θέμα, για αρκετά άρθρα, από έναν οραματιστή του ανθρωπισμού.
Δεν προχωρώ περισσότερο όμως.
.
Απλά το θίγω, ως εισαγωγή, στο δυνατό παιχνίδι ανάμεσα σε δύο
ΣΥΓΓΕΝΙΚΑ ΡΗΜΑΤΑ, “φάσεις” του οποίου θα παρακολουθήσουμε
στο ΕΠΟΜΕΝΟ σημείωμα. Ποια είναι αυτά τα ρήματα και γιατί μιλάμε για δυνατό παιχνίδι.