Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης “όνειρο στο κύμα”

“….έκαμα δύο τρία βήματα και είδα πράγματι ότι η  Μοσχούλα  ελούετο
γυμνή εις το κύμα…”

.
Ο Παπαδιαμάντης δεν (απο)φεύγει  “τον γυναικείον πειρασμόν”.

Αντίθετα  μένει και μάλιστα , όπως γράφει χαρακτηριστικά,
«χάσκων  και  εν  εκστάσει» ,
παρατηρώντας  κάθε σημείο του γυμνού γυναικείου σώματος:

.
“Δεν εχόρταινα  να  βλέπω…”

Φαντάζεται και  ….φαντασιώνεται :

.
“Διέβλεπα την οσφύν της , τας κνήμας , τους πόδας της…Εμάντευα το στέρνον της , τους….κόλπους της , γλαφυρούς και προέχοντας…”

.
Και  κυριολεκτικά παραληρεί :

” Ήτο απόλαυσις , πνοή , θαύμα ,  νηρηίς, σειρήν, όνειρον  πλέον εις το κύμα , ως  ναυς  των ονείρων….“.

.

Ο Άγιος των Γραμμάτων μας δεν διστάζει να αποκαλύψει ότι ο συγκαλυμμένος (λυρικός) , μέχρι εκείνη την στιγμή, ηδονοβλεπτισμός  του, τον οδήγησε στον απρόβλεπτο και άγριο χώρο των ανθρώπινων  ενστίκτων.

.
Η κρυφή σκέψη- ευχή του για το “πλάσμα” ήταν πράγματι  απρόσμενη  για
το ήθος του  και  απάνθρωπη.  Αιφνιδιάζει:

.
“ Να εκινδύνευεν έξαφνα και να εφώναζεν βοήθεια” !

.

Όσο κι αν επιχειρεί (;) ο Παπαδιαμάντης στην συνέχεια ,  αυτή την πρώτη και ΜΟΝΑΔΙΚΗ  επαφή του με ένα  γυμνό γυναικείο σώμα , να την διαχωρίσει

.
“..από όλας τας ιδιοτελείς περιπτύξεις και τους κυνέρωτας του κόσμου…”,.

.
ο λόγος του αντίθετα  αποδεικνύει ότι η ΑΙΣΘΗΣΗ εκείνη θα γίνει

κυρίαρχη  ανάμνηση (και όχι μόνο) μιας ολόκληρης Ζωής :.
“Ησθάνθην  ότι  προσεκολλάτο  το πλάσμα επάνω μου….Επί πόσον ακόμη
θα το ΕΝΘΥΜΟΥΜΑΙ εκείνο το αβρόν, το απαλόν σώμα της αγνής κόρης,

το οποίον ησθάνθην ποτέ επάνω μου επ’  ολίγα λεπτά ,

της άλλως ανωφελούς (!!!) ζωής μου…” .

(Σημείωση: Ακούγεται τολμηρός ο χαρακτηρισμός  “ανωφελής ζωή”, από ένα άνθρωπο της Πίστης.  Η σημασία του όμως είναι διπλή:

α) Ως  έκφραση της ταπεινότητας- μηδαμινότητάς μας απέναντι στο Θείο,

αλλά και β)  ως τραγικότητα των κατά καιρούς… ανθρωπίνως (!)  υπαρξιακών μας απολογισμών).

Και πιο κάτω,
“Ήμην  ο  άνθρωπος , όστις κατόρθωσε να συλλάβη
με τας χείρας του προς στιγμήν εν όνειρον , το ιδιον όνειρόν του…!”
(«όνειρο στο κύμα» Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη)

Ο Παπαδιαμάντης ως άτομο  θα επιλέξει να  μείνει  ΑΝΕΡΑΣΤΟΣ σ’όλη του την ζωή (κοσμοκαλόγερος).
Ως  ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ όμως θα αντιμετωπίσει τον  έρωτα ως στοιχειακό όρο,
όχι μόνο  της  ανθρώπινης φύσης και του κοινωνικού “γίγνεσθαι” αλλά και της Τέχνης.
Ναι!  Αυτός, ο  Άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων μας!

.
Διασφάλισε έτσι την ΑΛΗΘΕΙΑ και την αυθεντική αισθητική για τον εαυτό του
και το Έργο του .

.
Ως προς αυτό ο ΟΜΗΡΟΣ υπήρξε …..άτυχος. Οι κατά καιρούς  «Ομηροπατέρες»
φρόντισαν να τον …ευνουχίσουν  εγκαίρως .Όλοι μεγαλώσαμε με  την ….Ομηρική  φρουτόκρεμα  που μας πρόσφεραν και μας  προσφέρουν   στα σχολεία .

Αποτέλεσμα:
Ένα ακόμη Ελληνικό οξύμωρο : Ερωτικός  ο  (Άγιος των Γραμμάτων μας ) Παπαδιαμάντης, «Ανέραστος» ο (κατεξοχήν ερωτικός ποιητής )  Όμηρος !

Ο Ποιητής που, έχιοντας ως δραματουργική βάση την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, θα εξανθρωπίσει τον πρωτογωνισμό και την αγριότητα της Ελληνικής Μυθολογίας και θα θεμελιώσει την Ελληνική πολιτική και κοινωνική σκέψη και τα βασικά δομικά στοιχεία της Δημοκρατίας και του Ανθρωπισμού.

Υ.Γ Και μια άχρηστη επισήμανση:

Την ίδια χρονιά (1911) που ο Παπαδιαμάντης  εγκατελιπε την…. “άλλως ανωφελή ζωή του…”,

αναιρώντας  τον όποιο πεσσιμισμό της Παπαδιαμαντικής κουβέντας,

ο Καβάφης θα γράψει,

“κι αν φτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε”.

Αναγνώριση-δικαίωση, με ποιητικούς όρους, της μοναδικής Τέχνης του Σκιαθίτη δημιουργού.