Οι συγκροτημένες τεχνικές λόγου στον Όμηρο δεν είναι προνόμιο μόνο του Οδυσσέα. Απλά στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ της Ελληνικής Γλώσσας με την ΚΡΙΤΙΚΗ Αξιολόγηση και την μεταφορικότητα.
.
ΕΙΚΟΝΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ: Από αριστερά: Τηλέμαχος, Πεισίστρατος, Μενέλαος, Ελένη, Αθηνά, η οποία,όπως φαίνεται έριξε πάνω της ό,τι… πρόχειρο βρήκε, για να πει στον Τηλέμαχο, που ξεχάστηκε στην Σπάρτη, ότι πρέπει να επιστρέψει επειγόντως στην Ιθάκη. Μέχρι κι ο Μενέλαος απορεί με την Εμφάνιση εκδρομής της Θεάς Αθηνάς.
.
Ας αφήσουμε όμως το εμφανές χιούμορ της Εικόνας. Στο θέμα μας: Ο Όμηρος ΑΝΑΘΕΤΕΙ σ’ έναν Τρώα, τον ΑΝΤΗΝΟΡΑ, να επισημάνει την ποιοτική συγκρότηση της Ελληνικής Γλώσσας.
Για τον Οδυσσέα, σημαντικό ρόλο στην επιτυχία του (δικού του έστω) νόστου , έπαιξε η ικανότητά του να ΠΕΙΘΕΙ. ΟΧΙ απλά να επικοινωνεί (!)
Για να το πετύχει αυτό, ο κεντρικός ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, επιστράτευε εκτός των άλλων και ό,τι ΣΗΜΕΡΑ ονομάζουν οι ειδήμονες “Γλώσσα του σώματος”.
.
Εντυπωσιασμένος, ένας από τους σοφούς γέροντες συμβούλους του Πριάμου (δημογέροντας), ο ΑΝΤΗΝΟΡΑΣ, για την τεχνική που εφάρμοζε, λίγο ΠΡΙΝ πάρει τον λόγο ο βασιλιάς της ΙΘΑΚΗΣ, επισημαίνει:(αξιοσημείωτη η ΛΕΠΤΟΜΕΡΗΣ περιγραφή, που δείχνει ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ Ομηρική Γραφή).
.
“Έτσι που τον έβλεπες, να στέκεται ακίνητος, ανέκφραστος, με το βλέμμα στραμμένο, κυριολεκτικά καρφωμένο στο χώμα, κρατώντας επίσης ασάλευτο το σκήπτρο του…
…ΑΝΕΤΑ τον περνούσες για κουτό, ασήμαντο άτομο, μειωμένης αντίληψης (ζάκοτον), γεμάτο θυμό, έτοιμο να ξεσπάσει (άφρονα)”.
.
ΜΕΤΑ βέβαια:
“Όταν ΟΜΩΣ άρχιζε να μιλάει, με δυνατή φωνή και λόγια ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ, που έμοιαζαν με σφοδρή χιονόπτωση, θνητός δεν ήταν άξιος να μετρηθεί μ᾽ εκείνον”· Όλα αυτά στην ραψ. Γ της Ιλιάδας.
.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η έξυπνη Γλώσσα του σώματος, ΑΙΦΝΙΔΙΑΖΕ, προκαλούσε την… προσοχή, την απορία/ (ΩΣΤΕ εξ αντιθέτου) η ομιλία να εντυπωσιάζει-πείθει περισσότερο.
.
Υ.Γ Να θυμίσουμε ότι βρισκόμαστε στο 800 π.Χ και Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΗΔΗ (!) έχει ξεπεράσει προ πολλού (πόσο πριν όμως;) τα ΠΡΩΤΑ επικοινωνιακά στάδια και κινείται ΠΛΕΟΝ στους χώρους του ΚΡΙΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ και της ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.
Τί Γλωσσικό προηγούμενο ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ αυτό, δεν γνωρίζω.
Οι επισημάνσεις του ΑΝΤΗΝΟΡΑ πάντως, είναι….σύγχρονου Πανεπιστημιακού επιπέδου.
.
ΛΕΞΙΛΟΓΙΚΑ, από το πρωτότυπο (Με την ευκαιρία, ας δούμε ορισμένα)
1) “στάσκεν”= στεκόταν. Προσέξτε τον ΛΑΪΚΟΤΡΟΠΟ γλωσσικό τύπο που ΕΠΙΛΕΓΕΙ να χρησιμοποιήσει ο Όμηρος. Αν σας θυμίζει ΣΗΜΕΡΙΝΑ ιδιόλεκτα ή αργκό λέξεις, καλώς τις θυμίζει.
2) “πήξας ὄμματα κατὰ χθονὸς”= στηλώνοντας τα μάτια στο χώμα, ΑΦΟΥ προηγουμένως “υπαί ίδεσκε”= έριξε κάτω το βλέμμα (θαυμαστή η λεπτομερής ακολουθία).
3) “ζά-κοτος”= υπερβολικά…κο(υ)τός
4) “Χειμέριες νιφάδες”= Πυκνή χιονόπτωση=ΣΦΟΔΡΗ. Αυτήν την σημασία θέλει ο Ποιητής. Διαφορετικά, ο προσδιορισμός “χειμέριος” είναι πλεονασμός. (Μία από τις δυσεξήγητες ΟΜΗΡΙΚΕΣ παρομοιώσεις).
.
Υ.Γ Καιρός να καταλάβουμε οι Έλληνες ότι ο Όμηρος (ο αληθινός) είναι πολύ ΠΕΡΑΝ της Πηνελόπης και των Μνηστήρων. Γενάρχης του Ελληνικού Πολιτισμού.