Εάν δηλαδή την “Ιλιάδα” την έγραφε ένας αοιδός
λ.χ ο Φήμιος, και όχι ένας Ποιητής- Δημιουργός,
όπως ο Όμηρος. Στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν (!) “σενάριο” για μια περιπετειώδη ίσως ταινία.
.
ΟΜΩΣ: Ο Οραματιστής Έλληνας Ποιητής επέλεξε ΟΧΙ το ΑΦΗΓΗΜΑ ενός πολέμου, αλλά μια μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς με φόντο τον Πόλεμο. Ή αλλιώς ο άνθρωπος και οι επιλογές του μπροστά στις ακραίες
προκλήσεις ενός πολέμου.
.
Η (Ομηρική) Ιλιάδα είναι όχι “έργα ηρώων”, αλλά μια διατομή Χαρακτήρων και συμπεριφορών που αποκαλύπτουν τα στοιχεία ενός
Πολιτισμικού Φαινομένου, την Γέννηση δηλαδή ενός
ανθρωπιστικού πολιτισμού. Του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ Πολιτισμού, Βάση και Αφετηρία (σύμφωνα με τον Albin Lesky) του λεγόμενου σήμερα Δυτικού Πολιτισμού.
.
Δοσμένα βεβαίως όλα αυτά αριστουργηματικά, μέσα από τους κανόνες της Ποιητικής Τέχνης, που “ίδρυσε” ο ιδιοφυής Έλληνας Ποιητής.
.
Το “τέλος” των δύο Ομηρικών αριστουργημάτων είναι ενδεικτικό.
.
Η “επιστροφή” ΕΝΟΣ μόνο ανθρώπου, στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ και το λιτό
τέλος με την απέριττη ταφή ΕΝΟΣ μόνο “ήρωα” στην ΙΛΙΑΔΑ, δεν
ανακαλούν παρελθόντα γεγονότα, αλλά ενοποιούν
ΣΚΕΨΕΙΣ και ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ γύρω από ό,τι ονομάζουμε ανθρώπινη
περιπέτεια (Ιστορία).
.
Γιατί:
Το ζητούμενο για τον ρεαλιστικά ανθρωπιστή Όμηρο είναι όχι
η μάταιη ευχολογία για την μη επανάληψη πολέμων, αλλά η ΜΕΤΑ-πολεμική συνείδηση και η προσθήκη μερικών “κλικ” στην ποιότητα της ανθρώπινης σκέψης και ζωής. Πόσο “σοφότερος” ο άνθρωπος από μια πολεμική τραγωδία.
.
Σε επόμενα σημειώματα:
Θα επιχειρήσουμε να δούμε πώς θα ήταν η “ΙΛΙΑΔΑ” (τον τίτλο τον κρατάμε υποχρεωτικά) χωρίς… Όμηρο.