Μπομπ Ντίλαν. Νόμπελ Λογοτεχνίας. Γιατί όχι;
.
Τροβαδούροι της εποχής τους ήταν οι αοιδοί και οι ραψωδοί.
.
Τροβαδούρος ήταν και ο Όμηρος, ο οποίος μέσα στα μονότιτλα έργα του
τραγουδάει τον πόλεμο, την αγάπη, τον έρωτα, το μίσος, την εκδικητικότητα, την
μοναξιά, τον πλούτο, την φτώχεια, την ομορφιά, την ασχήμια, την πραγματικότητα,
το όνειρο, τον θάνατο, την ζωή, την αγωνία, την λύτρωση, την αφοσίωση, την προδοσία, τον πόνο της μάνας, την αυτοθυσία……
.
Ένα τραγούδι ειρήνης είναι η ΑΣΠΙΔΑ του Αχιλλέα….!
.
Τραγούδησε ο Ελπήνορας το αδιέξοδο του νόστου, σίγουρα τραγούδησαν
οι Λωτοφάγοι την ψευδαίσθηση της “επιστροφής” τους, έχοντας έστω για λίγο
την αίσθηση μιας μεγάλης ευτυχίας, Τραγούδησε η
Πηνελόπη ατέλειωτες φορές, περνώντας τις πύλες των ονείρων (“πύλαις ονειρείησιν”), τις φαντασιώσεις της, την λεηλασία της νιότης…
.
Τραγούδι “απλών στίχων” είναι και ο θρήνος της Εκάβης και της Ανδρομάχης
.
Στα αριστουργήματα Τέχνης, στα Δημοτικά τραγούδια όλων των λαών
“στίχος και μουσική γεννιούνται μαζί”
.
Μπράβο στην Σουηδική Ακαδημία που ταρακούνησε τα χοντροκόκαλα κρανία
των κολλημένων στερεοτύπων, διευρύνοντας την εννοιοδότηση της “ποιητικής γλώσσας”…!