(εικόνα Διαδικτύου)
.
“Κι από τις αμαρτίες μας, δεν είχε ο δρόμος άκρη”.(Ομήρου Οδύσσεια)
.
Τα……. πρόσωπα της αμαρτίας.
.
Ομηρική εποχή. Η αμαρτία είναι μια καθαρή σχέση ελεγχόμενης, μετρήσιμης “ασέβειας” (λάθους, αμέλειας, αστοχίας)….. (δες Υ.Γ).
.
Αγνόησες ή Σήκωσες κεφάλι στους θεούς;
.
Λ.χ Έσφαξες…. απρόδοντο γουρουνάκι, έκαψες μόνο, τάχα μου τάχα μου, μερικές τρίχες του και κράτησες όλα τα….. φιλετάκια για σένα… Την έβαψες . Σημείωση: ΚΑΙ το “χιούμορ” είναι Ομηρικής…. κατασκευής και προελεύσεως.
.
Η “άγονη” (χωρίς…. τσίκνα) γραμμή, από τον ΟΛΥΜΠΟ μέχρι το νησί της ΚΑΛΥΨΩΣ (Ωγυγία), προβληματίζει έντονα τον ΕΡΜΗ. (Βέβαια ο Όμηρος υπονοεί και πολλά άλλα, που ίσως έχουν σχέση με…. ΜΕΣΟΓΕΙΟ κλπ. Στα υπόψη όμως αυτά)
.
Ο ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ έγραψε ωραία “κομμάτια” για τον υψηλό….. ΦΠΑ που απαιτούσαν οι θεοί από τις Θυσίες….! Αλλά και ο Ευριπίδης, αν δεν κάνω λάθος. Μήπως και ο Πλούταρχος; (Λέω τώρα εγώ).
.
Τον 5ο αιώνα η αμαρτία, οριοθετείται ως προγονική κληρονομιά, αλλά έχει και την έννοια της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ “ύβρεως”-αλαζονείας. Στην Τέχνη η αντίληψη αυτή έδωσε πολύ πολύ μεγάλα πράγματα.
.
Την Ρωμαϊκή εποχή η αμαρτία πολιτικοποιείται. Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ αντίληψη ΕΞΟΥΣΙΑΣ θεοποιεί το πρόσωπο του ΗΓΕΤΗ. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις που τελειώνει η “αμαρτία” και αρχίζει η “υποταγή” των πληβείων, του όχλου.
.
Στο ξεκίνημα του Χριστιανισμού, γίνεται η πρώτη αναφορά στην πνευματικότητα της αμαρτίας, αλλά όχι μόνο….!
Η απλή φαινομενικά φράση του Χριστού: “Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ” ξεκαθαρίζει τα πράγματα. (Προσωπική ερμηνεία, μην την…. χρεώσουμε σε κάποιον). Τί εννοώ:
.
Ο χριστός είχε την (ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ) γενναιότητα να πει ότι η αμαρτία
πριν και πέρα από την Θεϊκή Πίστη (τα του Θεού τω Θεώ)
είναι και τρόπος ζωής (τα του Καίσαρος τω Καίσαρι).
.
Είναι κοινωνικό γεγονός. Και αποδεικνύεται στις σχέσεις μας με τον συνάνθρωπό μας (“εις…. πλησίον….. άλλον” κατα την εκπληκτική αισθαντικότητα της Ομηρικής γλώσσας. / Η λέξη στον Όμηρο, ΓΕΝΑΡΧΗ της Ελληνικής μας γλώσσας και του Ελληνικού Πολιτισμού, είναι κυρίως επίθετο: Ο πλησίος, η πλησίη, το πλησίον).
.
Δείτε φίλοι μου και αξιολογείστε την συνθετότητα μιας και μόνο λέξης: “ο πλησίος”= “ο πλησί(ον… άλλ)ος”…..! Τώρα ναι. Τώρα έχει νόημα “ο συνάνθρωπος”.
.
Ο…. “αναμάρτητος” Φαρισαίος και ο…. “αμαρτωλός” Τελώνης είναι μια θαρραλέα παραβολή του Χριστιανικού ρεαλισμού.
.
Τον Μεσαίωνα: Η αμαρτία ως δεισιδαιμονία θα γίνει ένα καταλυτικό φοβικό
αγχωτικό γεγονός προς ποικίλη εκμετάλλευση από την ΤΟΤΕ “Εκκλησία”
.
Αργότερα η αμαρτία αποκτά μια ταξική διαβάθμιση: Οι άθλιοι του Βίκτορα Ουγκώ,
η καλύβα του μπάρμπα θωμά και ο Κάρολος Ντίκενς οριοθετούν την αμαρτία της εποχής.
.
Ανύπαρκτη στα σαλόνια των πλουσίων, η αμαρτία εννοιοδοτείται ως παραβατικότητα των εξαθλιωμένων μαζών στην ανάγκη τους για επιβίωση.
.
Φράσεις όπως “φτωχός πλην τίμιος”, “Μπαλωμένα ρούχα, αλλά καθαρά”,
“το καθαρό κούτελο” θα λειτουργήσουν ως ένας υποκριτικός “ηθικός” εφησυχασμός τους. (“Δεν…. πειράζει που είστε…. φτωχοί, αρκεί να…”)
.
Κάτι το οποίο όμως λίγο μετά θα… εμπλέξει τον προσδιορισμό της αμαρτίας στα γρανάζια πολιτικο-ιδεολογικών αναζητήσεων και συστημάτων (Διαφωτισμός, Γαλλική Επανάσταση….. κ.α).
.
Στα νεότερα χρόνια η αμαρτία “προτείνεται” μέσα από την Τέχνη, την Παιδεία, την
περιρρέουσα, ως ένα ενοχικό και…. νομοθετικό γεγονός (παραμένοντας βέβαια στον χώρο των Θρησκειών πρωτίστως ως γεγονός Πίστης).
.
Υ.Γ Στον Όμηρο “αμαρτάνω=αστοχώ, αποτυγχάνω, σφάλλω, αμελώ”
.
ΦΡΑΣΕΙΣ :
1) “ουχ ημάρτανε μύθων”= Ήταν πάντα εύστοχος, τα έλεγε όπως έπρεπε, πάντα μιλούσε σωστά, ήξερε να διαλέγει τις κατάλληλες λέξεις.
2) “ούτι φίλων ημάρτανε δώρων= Δεν αμελούσε ποτέ να κάνει δώρα στους φίλους του, Δεν ξεχνούσε τους φίλους του, την φιλία την τιμούσε.