Το σχολείο είναι ο…. αδικημένος της υπόθεσης. Παλιά ιστορία η σχέση εξεταστικού συστήματος-σχολείου, που απασχόλησε ειδικούς και μή, στην αναζήτηση λύσεων.
.
Το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, το οποίο στηρίζεται αποκλειστικά (τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα) στις “εξετάσεις”- Εξεταστικό σύστημα, καταξιώνει τον ρόλο του Φροντιστηρίου ή, σωστότερα, την λογική της “φροντιστηριακής αντίληψης” “παρακάμπτοντας” την σχολική παιδεία.
Γιατί η “παιδεία” ήταν και θα είναι αρμοδιότητα του Σχολείου (του παιδαγωγικού συστήματος, των αναλυτικών προγραμμάτων)
.
Και για να μην υπάρχει παρεξήγηση, εννοώ, το ξαναγράφω, την “φροντιστηριακή πρακτική” και όχι αυτά καθεαυτά ΤΑ Φροντιστήρια.
Άλλωστε τα Φροντιστήρια είναι αυτό που ήταν πάντα.
Και κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους.
.
Σε μια σαφώς ορισμένη ” εξεταστέα ύλη”, οι πιθανές απαντήσεις κωδικοποιούνται και η απομνημόνευση από κει και πέρα κάνει τα υπόλοιπα.
.
Αλλού είναι το θέμα.
.
Σε ένα (μαζικό και απρόσωπο) Εξεταστικό σύστημα ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ, δεν γίνεται εκ των πραγμάτων διάκριση ικανοτήτων και κλίσεων.
.
Ικανότητα και κλίση βολεύει (ΕΚ του ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ) να ταυτίζονται και “άριστος” / “επιτυχών” να θεωρείται αυτός που “έγραψε καλά” ή μάλλον συγκριτικά καλύτερα στις εξετάσεις.
.
Το σχολείο (παιδεία- αυτογνωσία) “προς στιγμήν” παραμερίζεται από τους….. κανόνες που επιβάλλει το Εξεταστικό Σύστημα.
.
Ωστόσο είναι βέβαιο ότι θα επανέρχεται ισοβίως με δύο ερωτήματα:
“Τί μπόρεσα να σπουδάσω” / “Τί ήθελα να σπουδάσω”
.
Καλή Επιτυχία