.
Εκτός από τα σημεία στίξης για τα οποία έγραψα πρόσφατα (“τελείες, κόμματα. Χρειάζονται” chrisblog.gr) και η παραγραφοποίηση είναι εξίσου απαραίτητη, για οργανωμένο και επικοινωνιακό λόγο.
.
Πρώτα πρώτα να πούμε ότι ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ δεν σημαίνει ότι απλώς χωρίζω ένα ενιαίο εκτεταμένο “ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟ” κείμενο. “Δεματιάζω” δηλαδή, ανά 5-10 στίχους το κείμενο. Η Παράγραφος είναι κάτι πολύ σημαντικότερο.
.
Ας αρχίσουμε όμως σωστά. Τί είναι “συνεχόμενος”= εκτεταμένος ΣΥΜΠΑΓΗΣ λόγος και πού οφείλεται.
.
Η διανοουμενίστικη αντίληψη “περί ΕΚΦΡΑΣΗΣ” (εξωτερίκευσης) σε συνδυασμό με την “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ” της Ελληνικής λέξης και Γλώσσας,
οδήγησε στον μακροπερίοδο λόγο, ο οποίος με τον καιρό έγινε “ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟΣ” λόγος, ουσιαστικά “μονολογικό…ΑΔΙΑΚΟΠΟ παραλήρημα ή μουρμουρητό”
.
Προϊόν της Λόγιας Γλώσσας, ο ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟΣ λόγος, κι αυτό ΕΠΕΙΔΗ το ΕΠΕΤΡΕΠΑΝ οι πολυδαίδαλες (συμφωνόληκτα ημιφωνόληκτα /συμφωνόληκτα αφωνόληκτα / ενεστωτικός αναδιπλασιασμός / συντελικός αναδιπλασιασμός…) , εκλεπτυσμένες (απόθεσις, ημιαπόθεσις…) και πολυώνυμες (κατηγόρημα, κατηγορούμενο, κατηγορηματικός προσδιορισμός) ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ- ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΕΙΣ, από ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ των αντίστοιχων της Αρχαίας Ελληνικής (!).
.
Αν προσθέσουμε εδώ τις συνεχείς ΑΥΤΑΡΕΣΚΕΣ “ανακυκλώσεις…ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ νοηματοδότησης”, “αναζητήσεις” του τύπου “ορίζω και επαναπροσδιορίζω”, τα “εν τη εννοία…” και τα “ως εμοί δοκεί”, “επί τη ευκαιρία” κλπ, πού… ΟΔΗΓΟΥΜΕΘΑ;;
.
Να, πού… οδηγούμεθα: Στην ΕΠΙΔΕΙΞΗ μιας ακατάσχετης ΛΕΞΙΓΝΩΣΙΑΣ. Στην ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ γλώσσα των Λίγων (σύμφωνα με τον Διονύσιο ΣΟΛΩΜΟ), ΟΠΟΥ η Προσωπική σκέψη (καθόλα σεβαστή ως δικαίωμα), προβάλλεται ως “ξεχωριστή σκέψη” / μοιάζει με “κατήχηση”/ εμφανίζεται ως εγωιστική “καθοδήγηση” / γίνεται…. “αυτός έφα”….
.
….και τελικά καταλήγουμε σε ένα εκτεταμένο συμπαγές κείμενο, χωρίς αρχή μέση και τέλος
.
ΕΠΟΜΕΝΟ: Τί γινόταν, Όταν όλα αυτά κατέβαιναν στην ΣΧΟΛΙΚΗ ΑΙΘΟΥΣΑ, ως βιβλία, ως τρόπος διδασκαλίας, ως…. “ΕΞΕΤΑΣΗ”;