Με αφορμή και μόνο την απεργία Έλληνα πρωταθλητή (και ανεξάρτητα από τους επιμέρους λόγους, που οδήγησαν στην απόφαση αυτή), θυμήθηκα ότι και πριν μερικά χρόνια η διαμονή αθλητών
σε χώρους αθλητικών εγκαταστάσεων, το μόνο κοινό στοιχείο των δύο περιπτώσεων, έγινε κύριο θέμα εκείνων των
ημερών. Εννοείται άλλη εποχή, πιο περίπλοκο το θέμα, άλλα δεδομένα τότε.
.
Δεν ήταν πάντως και το καλύτερο, να βλέπει κάποιος στα ρεπορτάζ της εποχής, Πρωταθλητές, Ολυμπιονίκες που χειροκροτήθηκαν από εκατομμύρια Ελλήνων, να προσπαθούν να αποφύγουν τον φακό.
Ή να προσπαθούν να μπουν στα σπίτια που τους είχαν παραχωρηθεί, όσο γίνεται απαρατήρητοι.
.
Δεν γνωρίζω τί είδους λύση βρέθηκε τότε.
.
Πολύ γενικά έχω υπόψη μου ότι κατά καιρούς προτάθηκαν αρκετά κίνητρα
για τους ασχολούμενους με τον (πρωτ)αθλητισμό, όπως επαγγελματική αποκατάσταση ή άμεση οικονομική επιβράβευση, διορισμό-πρόσληψη στο δημόσιο ή στο στράτευμα, ευνοϊκές προϋποθέσεις εισαγωγής στην Τριτοβάθμια κλπ. ανάλογα με την ιεράρχηση των επιτυχιών των αθλητών σε διεθνείς νομίζω αγώνες. Για διαμονή, τιμής ένεκεν, αθλητών που έχουν αποχωρήσει από την ενεργό δράση, δεν γνώριζα μέχρι τότε.
.
Βεβαίως υπήρξαν και “ενστάσεις” για κάποια απ’ αυτά τα κίνητρα.
.
Εύλογη απορία: Τί γίνεται
σε άλλες χώρες σε ανάλογες περιπτώσεις και δεν ακούγονται παρόμοια.
.
Μια νίκη σε διεθνή διοργάνωση είναι πρωτίστως Εθνική Επιτυχία. Παγκόσμια προβολή, Εθνικός Ύμνος, έπαρση Σημαίας.
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να διασφαλίζεται η αξιοπρέπεια των αθλητών,
που πρόσφεραν κάποια στιγμή στον τόπο την λάμψη των επιτυχιών τους, με τρόπο όμως τέτοιο που να μην προκαλείται το κοινωνικό σύνολο, που δίνει καθημερινά και ισοβίως τον δικό του αγώνα επιβίωσης.
.