(Για να μην ξεχνάμε, μέσα στους θορύβους της ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ, ότι οι ΕΛΛΗΝΕΣ έχουμε κι ένα ΑΠΑΙΧΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ παρελθόν. Κληροδότης ο Όμηρος).
.
Πηνελόπη, Εκάβη, Θέτιδα: Τρεις μάνες “υποδείγματα”,κατά τον Έλληνα Ποιητή
.
Στον αντίποδα, στο άλλο άκρο αυτών των μανάδων, η μητέρα του ΦΟΙΝΙΚΑ εμφανίζεται από τον Όμηρο, σκόπιμα ως ξεχωριστή περίπτωση (το γιατί, λίγο μετά).
.
Η μητέρα του Φοίνικα συμπεριφέρεται περισσότερο ως γυναίκα- απατημένη σύζυγος
και όχι ως μάνα.
Επινοεί λύσεις παρόρμησης, εκδικητικής διάθεσης, εντελώς ανεύθυνες,
ΡΙΣΚΑΡΟΝΤΑΣ την ζωή του παιδιού της.
.
Το ύφος (γλώσσα) που χρησιμοποιεί ο Ποιητής, είναι άκρως ρεαλιστικό.
.
Ζητάει από τον γιο της Φοίνικα, έναν 18χρονο νέο, να κοιμηθεί με την επίσης
νεαρή Σκλάβα-Παλλακίδα (ερωμένη) του ηλικιωμένου άνδρα της,
.
“ώστε αυτή να…σιχαθεί τον γέρο” (!)
.
κάτι όμως που θα πυροδοτήσει την αρχή μιας “άγριας”
ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ βίας. Πλήρης κατάρρευση ΚΑΘΕ Οικογενειακής ΑΞίΑΣ.
.
Με δυο λόγια το πάθος της ΖΗΛΕΙΑΣ, την βγάζει από το κάδρο των “μανάδων”, ΟΠΩΣ μέσα
από τρεις ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ, της ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ, της ΕΚάΒΗΣ και της ΘέΤΙΔΑΣ το φιλοτεχνεί ο
Έλληνας ΠΟΙΗΤΗΣ.
.
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ το εύρημα του ΟΜΗΡΟΥ (!).
.
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ , εξ αντιθέτου όπως λέμε, δίνει ΕΜΦΑΣΗ στο
ΕΝΙΑΙΟ (!) προφίλ της ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ Μορφής της Μητέρας,
ΔΙΝΟΝΤΑΣ στην κάθε “μάνα” διαφορετικό ρόλο ΑΠΟΔΕΙΞΗΣ της ΜΗΤΡΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
.
Με την ΘΕΤΙΔΑ να θρηνεί την “χαμένη Άνοιξη” του γιου της Αχιλλέα:
“Ως πότε γιε μου θα πικραίνεσαι….” (ΙΛΙΑΔΑ)
.
Με την ΕΚΑΒΗ να μετουσιώνει τον θρήνο για τον γιο της Πάρη, σε ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟ ερώτημα
“Τί ΠΑΡΑΠΑΝΩ κέρδισε ο Αχιλλέας, κακοποιώντας ένα νεκρό σώμα” (ΙΛΙΑΔΑ)
.
Με την ΠΗΝΕΛΟΠΗ να αποκαλεί τον γιο της Τηλέμαχο
“Φως, Άνοιξη της ζωής της (γλυκερόν φάος)” (ΟΔΥΣΣΕΙΑ)
.
Όντως, σε πρώτη ανάγνωση αθέατες, να διατρέχουν το ΣΥΝΟΛΟ των Έργων του, τεχνικές αφήγησης, από τον ΙΔΙΟΦΥΗ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΙΗΤΗ, τον Πρωτο ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ επώνυμο ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ.
.
Και όλα αυτά, μην το ξεχνάμε, τον…8ο π.Χ αιώνα.
ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ: Μια ακόμη όψη του ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΟΜΗΡΟΥ. Όχι του σχολικού…παραμυθά.