.
Κωστής Παλαμάς: Η “απάντηση” στο δίλημμα….. διγλωσσίας, με την γέννηση του Ελληνικού Κράτους:
.
(από το διαδίκτυο):
ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ στο αρχαίο μεγαλείο, μέσα από… την καθαρεύουσα; Ή….
.
…ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ του λαού μέσα από μιαν εθνική γλώσσα, τη δημοτική;
.
Ίδρυση Κράτους και η ανάγκη της νεότερης Κοινής ομοιογενούς Ελληνικής (β’ μέρος)
.
Πλουσιότατη η γλωσσική κληρονομιά των Ελλήνων. Η πλουσιότερη ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ.
Σκοντάψαμε στην… διαχείριση.
.
Το θέμα Κοινή γλώσσα ήταν το ζήτημα που προέκυψε ήδη αρκετά νωρίς,
“ενόψει” ακόμη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας και της ΙΔΡΥΣΗΣ Ελληνικού Κράτους.
.
Τότε που τα “οία έδει” μιας…. “ιδανικής Πολιτείας” των προεπαναστατικών οραμάτων
ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν… συγκεκριμένα…..”οία δει”, όταν ένα ομοιογενές Έθνος αποκτήσει
Κρατική Οντότητα.
.
H γλώσσα δεν είναι μόνο “ψυχή- σκέψη”, ένα…. εσώτερο γεγονός, αλλά πρέπει να λειτουργεί και ως “εργαλείο- μέσο”(!!!) ΔΡΑΣΗΣ και άμεσης / “γήινης” (!) ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και επιβίωσης σε πολλά πεδία, προσωπικό / κοινωνικό / επαγγελματικό.
.
( έτσι ενδεικτικά, η βαρύτητα τεχνικής Εκπαίδευσης επί Καποδίστρια. Άλλωστε και ΣΗΜΕΡΑ το μεγαλύτερο μέρος του λεξιλογίου μας είναι…. τεχνοκρατούμενο).
.
Δείτε τον Όμηρο, τον γενάρχη του Ελληνικού Πολιτισμού: “Δίπλα” στο κορυφαίο αξιακό λ.χ “εις οιωνός άριστος…..”, περιγράφει με απίστευτη λεπτομέρεια και σεβασμό την απλή καθημερινότητα του ανθρώπου.
.
Τα…… “ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ”.
.
ΤΟ ΣΩΣΤΟ της… υπόθεσης:
.
Το τυπικό της αρχαίας Αττικής διαλέκτου ως ΚΟΙΝΟ σημείο Αναφοράς,
(μέσα στην πολυτυπία των Ελληνικών Διαλέκτων, όπως είδαμε στο α’ μέρος)
και ως μία ΑΣΦΑΛΗΣ Αφετηρία Κοινών λεκτικών-γλωσσικών τύπων……
ήταν μία σωστή καταρχήν σκέψη και επιλογή (!).
.
Κριτήριο, πέραν της μοναδικά δομημένης Αττικής (το καλό να λέγεται), βεβαίως και τα αθάνατα έργα της αρχαιοελληνικής Γραμματείας, στην συγκεκριμένη διάλεκτο.
.
Το ΛΑΘΟΣ της υπόθεσης:
.
Τα….. “αρχαία” από “ζείδωρο” μέσο γλωσσικής διδασκαλίας, έγιναν
εμμονικός ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ. Εξειδικευμένη διδασκαλία στις…. εσχατιές (!)
της Γραμματικής και του Συντακτικού τους
.
Η γνωστή γραμματικο- συντακτική υπερβολή δεκάδων ΚΑΝΟΝΩΝ
για παρωχημένους τύπους και συντακτικό χαρακτηρισμό / λ.χ τα….. εις -μι ρήματα / “πας, άπας, άκρος, μέσος…” / “παρεληλακώς- παρεληλακυία- παρεληλακός” κλπ (τ’ αναφέρω έτσι τυχαία), ονομάσθηκε…. “διδασκαλία Ελληνικής γλώσσας”.
.
ΔΕΝ διδασκόμασταν την ενιαία Ελληνική γλώσσα, διά μέσου (!) (ΚΑΙ) των Αρχαίων και της φυσικής της “συνέχειας”, της Κοινής Αλεξανδρινής.
.
“Μαθαίναμε” (έτσι…. νομίζαμε) αυτά καθεαυτά αρχαία Ελληνικά, με το γνωστό επιχείρημα “περί της μοναδικής γλωσσικής (αυτ)αξίας των αρχαίων Ελληνικών”.
.
Πέρασαν μάλιστα στην μαθητική γλώσσα και συνείδηση ως “αυτόνομο” μάθημα: “Την 2η ώρα έχουμε… ΑΡΧΑΙΑ” (άμα ήρι αρχομένω….).
.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ:
Δημοτικά Γυμνάσια Λύκεια να λειτουργούν για τα Ελληνόπουλα
ως εξειδικευμένα (!) τμήματα προετοιμασίας “υποψηφίων” για τις Φιλοσοφικές Σχολές.
.
Κλείνοντας το β’ μέρος:
Τα σχολικά βιώματά μας κοινά. Ο καθένας ας δώσει το δικό του (θετικό ή αρνητικό) πρόσημο στην σχολική γλωσσική του παιδεία.
.
ακολουθεί σύντομο γ’ μέρος