.
Για τον συμβολισμό της εικόνας (από το Διαδίκτυο). Η εικόνα σίγουρα αποκτάει ενδιαφέρον, εάν υποθέσουμε(έστω και αυθαίρετα) ότι και στις δύο περιπτώσεις απεικονίζεται το ίδιο πρόσωπο, με ΑΛΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, σε αντίθετες συνθήκες ζωής.
.
Διαφορετικά, σε πρώτη “ανάγνωση” όπως λέμε, έχουμε το προφανές “ταξικό” σχήμα “φτωχός- πλούσιος”. Οπότε πάει αλλού η υπόθεση.
.
Εννοείται ότι μιλώντας για ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ, αναφέρομαι σε περιπτώσεις που εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κάποιος μέσος πολίτης στην καθημερινότητά του. Δεν μπαίνω δηλαδή στα μονοπάτια και τις… ειδικές ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚώΝ αναλύσεων.
.
Παρατηρώντας λοιπόν την συμπεριφορά μας, πότε πρέπει να… ανησυχούμε:
.
ΟΤΑΝ την δική μας ανικανότητα, την καλύπτουμε, μειώνοντας, απαξιώνοντας τις ικανότητες των άλλων
.
ΟΤΑΝ από το μετερίζι του ατάλαντου, περνάμε στην (μόνιμα)αρνητική απορριπτική κριτική των πετυχημένων. Κακά τα ψέμματα. Μας “ενοχλεί” η επιτυχία του άλλου.
.
ΟΤΑΝ, ούτε λίγο ούτε πολύ, “υποχρεώνουμε” τον άλλον να απολογείται διαρκώς για την όποια επιτυχία του.
.
ΟΤΑΝ την κοινωνική αποδοχή και προβολή του άλλου….. προσπαθούμε να την υπονομεύσουμε και να την απαξιώσουμε με όποια μορφή αμφισβήτησης, μέσω του…δικαιώματος της “κριτικής” (διάβαζε συκοφαντίας,διασυρμού, αθλιοτήτων κλπ)
.
(σημείωση: δες βίντεο στο τέλος).
.
ΟΤΑΝ η αποτυχία της αμφισβήτησης και υπονόμευσης που επιχειρήσαμε, μας οδηγεί στον προσωπικό φθόνο.
.
Και το κορυφαίο:
ΟΤΑΝ διαπιστώνουμε ότι ο φθόνος αυτός, τείνει να γίνει ένα είδος εμμονής (αυτό προπάντων) ακόμη και μίσους.
.
Το τίμημα:
Τα συμπλέγματα αυτά, οφείλονται είτε σε αισθήματα κατωτερότητας είτε σε αισθήματα(φαντασιωτικής)ανωτερότητας, τα θεωρούμε ακίνδυνα για μας…
.
Νομίζουμε ότι βλάπτουμε μόνο τους άλλους. Λάθος. Βλάπτουμε και τον εαυτό μας.
.
Η αντικοινωνική αυτή συμπεριφορά, μας κάνει μόνιμους ΘΕΑΤΕΣ της ζωής των ΑΛΛΩΝ, ποτέ πρωταγωνιστές της δικής μας ζωής και των όποιων (!) δικών μας ΔΥΝΑΤΟΤήΤΩΝ (που είναι βέβαιο ότι έχουμε).
.
Σχετικό ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ Βίντεο (δυόμισι λεπτά). “Τί δεν είναι Κριτική. Έχει όρια η σάτιρα;”
Video link