“…….με την… πολλαπλώς «ευεργετηθείσα» Ευρώπη,
να συνεχίζει, απαθής (!) και σε αυτά τα πέτρινα χρόνια,
να….. εισπράττει Ελληνισμό (!)
Απαθής και διαχρονικά αγνώμων!”
Όμως τα πράγματα με την σειρά:
Σίγουρα. Ο Γεώργιος Δροσίνης δεν χάνει την…. πρωτοκαθεδρία.
Αλλά με… σκληρό τον συναγωνισμό από τον Μ. Χατζηδάκι.
«…η ανθισμένη αμυγδαλιά…» του πρώτου
«… η άνοιξη….» του δεύτερου, αλλά
Από τις «πρώτες» μελωδίες που «εμψυχούν» την αίσθηση της Ελληνικής Άνοιξης,
Μαζί με κάποιες νότες λανθάνουσας μελαγχολίας και νοσταλγικής αναζήτησης.
Από “κοντά” ο Γιάννης Ρίτσος και ο Μίκης Θεοδωράκης, ψάλλουν αυτήν ακριβώς την περίεργη μίξη συναισθημάτων: «μέρα Μαγιού, μου μίσεψες…»
στον νεκρό-σύμβολο του 1936 (!)
Και από το πουθενά, ένα γρήγορο πέρασμα της μνήμης από την αινιγματική «Άνοιξη» του Μποτιτσέλι, περισσότερο σαν μαγική μαθητική εικόνα δροσιάς και «χρωμάτων»… στα γκρίζα (τότε) σχολικά μας βιβλία και…. χρόνια.
Και πάντως της Ελληνικής Άνοιξης (Ελληνική Μυθολογία γαρ) η θεματική του πασίγνωστου αριστουργήματος, «Αλληγορία της Άνοιξης».
Από τις Ελληνικές “εισπράξεις” (που λέγαμε), τα… θαλασσοδάνεια της Ευρώπης (!)
Με την Αφροδίτη-Έρωτα, κυρίαρχο μοτίβο της.
Ευλόγως λοιπόν,
«ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε…»
στον «μικρό, πλην σιδερένιο και ασύντριφτο…. κύκλο» του Μεσολογγίου (Πειρασμός-πρόκληση στις ανθρώπινες αντοχές),
αλλά και στο… “ασύντριφτο” μεγαλείο
της Ποίησης του Διονύσιου Σολωμού (!)
“Μάγεμα η Φύσις….”
…… σαν φόντο της Ελληνικής Ιστορίας,
άλλοτε τραγικό, άλλοτε ελπιδοφόρο:
«Εάλω η Πόλις»
Με την Ελληνική άνοιξη, μόλις που…. πρόλαβε να εγγράψει
την αρχή μιας μακριάς, 400 χρόνων, οδυνηρής πορείας
συσπείρωσης και αυτοσυνειδησίας μας,
με την… πολλαπλώς «ευεργετηθείσα» Ευρώπη,
να συνεχίζει, απαθής (!) και σε αυτά τα πέτρινα χρόνια,
να….. εισπράττει ασύστολα Ελληνισμό (!)
Απαθής και διαχρονικά αγνώμων!
Αλλά, με την Ελληνική και πάλι Άνοιξη,
να ευαγγελίζεται, μια ξεχωριστή μέρα του Μάρτη,
την Αναγέννηση του Ελληνισμού.
… Και “μέσα στην ολόφωτη εκκλησιά”
να μελωδείται
η οξύμωρη Θλίψη:
«Ω, γλυκύ μου έαρ…»,
Ο θρήνος των θνητών, για το… αιώνιο και άφθαρτο:
Ο Ορισμός (υπάρχει άραγε καλύτερος;)
για το ανεξήγητο, το υπέρλογο της Πίστης μας (!!!)
Άνοιξη, και μοιραία οι μνήμες μας γίνονται ενοχές,
πιο οδυνηρές από ποτέ,
«…για αισθήματα πεθαμένων, τόσον λίγο εκτιμηθέντα…» (!)
Ας συνεχίσουμε την διαφορετική αυτή επιτομή της “Ελληνικής Άνοιξης” για λίγο ακόμη:
Ελληνική η Άνοιξη και του Θουκυδίδη:
«Άμα ήρι αρχομένω…»
Να ακούγεται κάθε φορά,
σαν τραγική εισαγωγή,
σαν τραγικό προανάκρουσμα,
μιας ακόμη αυτοκαταστροφικής φάσης
στην εμφύλια προδιάθεσή μας.
Το «παράλογο» αυτού του λαού, αιώνες τώρα,
να δοκιμάζει τις αντοχές του και να δοκιμάζεται στα όριά του.
Της Άνοιξης και αυτά. Της Ελληνικής.
Ανθεστήρια, Διονύσια, Αττικός Μουνιχιώνας,
κάπου στο μέσο της Άνοιξης,
με τους Αριστοφανικούς….. εστυκότες,
να περιπαίζουν, να σαρκάζουν,
και εντέλει να λαογραφούν,
Ελληνικώ τω τρόπω,
την προσωρινότητα των ανθρωπίνων,
να διεκδικούν το μερίδιο Ζωής που τους ανήκει.
Σύμπτωση; το γνωστό “παρεμπιπτόντως” των Ελληνικών…. σχεδιασμών;
Η αλήθεια είναι ότι:
Με Ανοιξιάτικες-Απριλιάτικες (!) «εαρινές επιθέσεις» ποικιλώνυμων «αρμάτων»,
Ξένων και Ντόπιων,
λέμε ξανά και ξανά, κάθε… τόσο:
«Και πάλι τούτη την άνοιξη….».
“άμα ήρι αρχομένω….”